Στην αρχή πέρασαν νόμο που εξισώνει τα πτυχία των δημόσιων πανεπιστημίων με αυτά των ιδιωτικών κολεγίων. Έτσι, ο τάδε που έχει «μπάρμπα στην Κορώνη» και «γεμάτο πορτοφόλι» θα τελειώνει κάποιο ιδιωτικό κολέγιο τύπου «Σχολή Σκοιλ Ελικικού» - για να θυμηθούμε και την πρόσφατη παρωδία με την τηλεκατάρτιση - και μετά θα μπορεί να μπαίνει στις τάξεις και να κάνει μάθημα στα παιδιά μας.

Στη συνέχεια αποφάσισαν πως εν έτει 2020 και εν μέσω πανδημίας αυτό που λείπει από το δημόσιο σχολείο είναι να αυξηθεί ο αριθμός των μαθητών ανά τάξη από 22 σε 26. Είναι σαν να λες «λαμβάνω μέτρα για να αντιμετωπίσω τις προκλήσεις του μέλλοντος, γυρνώντας πίσω στο 1960». Χώρια από τους χιλιάδες εκπαιδευτικούς που θα απολυθούν με αυτό το μέτρο.

Μετά, ξαφνικά, η Υπουργός «εντόπισε» το πρόβλημα της εκπαίδευσης στη χώρα στα Επαγγελματικά Λύκεια. Έβαλε ανώτατο όριο έγγραφης σε αυτά τα 17 έτη, αποκλείοντας έτσι χιλιάδες μαθητές ανά έτος από τα δημόσια σχολεία και την τεχνική, επαγγελματική εκπαίδευση.

Και το έκανε αυτό - λέει η Υπουργός - «για να αντιμετωπίσει τα φαινόμενα ενδοσχολικής βίας μεταξύ ενηλίκων και ανηλίκων μαθητών». Καταλαβαίνει η κα Υπουργός ότι με τέτοια γελοία επιχειρήματα δεν μπορεί να πείσει κανέναν; Στο χωριό μου πάντως όλο αυτό θα το ονόμαζαν - χωρίς δεύτερη σκέψη - «στέλνω πελατεία στα ιδιωτικά ΙΕΚ».

Τώρα, η κα Υπουργός κατέθεσε τροπολογία που επιτρέπει τις κάμερες μέσα στις τάξεις στο όνομα δήθεν της αντιμετώπισης των προκλήσεων της πανδημίας. Κάμερες στα σχολεία χωρίς καμιά δικλείδα ασφαλείας. Λες και μαθητές και εκπαιδευτικοί συμμετέχουν στο Big Brother ή σε κάποιο άλλο reality show.

Αλήθεια η κα Υπουργός άλλη δουλειά εκτός από το να υπονομεύει το δημόσιο σχολείο δεν έχει;