Η οικονομική κρίση που ταλανίζει την Ελλάδα από το 2010 έως σήμερα έφερε στην επιφάνεια και ένα άλλο πρόβλημα πολύ σοβαρό που είναι το δημογραφικό.

Μόνο το διάστημα 2011-2017 ο πληθυσμός της Ελλάδας μειώθηκε κατά 355.000 ανθρώπους και αν το πρόβλημα δεν αντιμετωπισθεί με την υπευθυνότητα που απαιτείται για το «νούμερο 1» Εθνικό πρόβλημα, ο πληθυσμός της Ελλάδας, το 2050, θα αγγίζει τα 9 εκατομμύρια ανθρώπων.

Την περίοδο 2011-2016, οι θάνατοι ξεπέρασαν τις γεννήσεις κατά 115.479 άτομα. Η μικρή αύξηση των γεννήσεων (κατά 1.051 παιδιά), που καταγράφηκε το 2016 οφείλεται κατά 77% σε γεννήσεις από γυναίκες πρόσφυγες-παράτυπους μετανάστες, που ίσως δεν θα μείνουν στην Ελλάδα. Σε έξι χρόνια, δε, χάθηκαν πολύ περισσότερα άτομα από τις γεννήσεις ενός έτους. Έως το 2010, οι άνθρωποι που έρχονταν στην Ελλάδα ήταν περισσότεροι από εκείνους που την εγκατέλειπαν. Η εικόνα που παρουσιάζει σήμερα (2018) η χώρα, εκτός από την υπεροχή των θανάτων έναντι των γεννήσεων, οφείλεται στο φαινόμενο της «αρνητικής μετανάστευσης», γεγονός που έχει ως συνέπεια τη μείωση του ελληνικού πληθυσμού, κάθε χρόνο, σε απόλυτο αριθμό.

Επιπλέον την ίδια περίοδο 2011-2017 ο πληθυσμός ηλικίας 20-44 μειώθηκε κατά 680.000 διότι τα Ελληνόπουλα αυτά μετανάστευσαν στο εξωτερικό για μια καλύτερη τύχη με αποτέλεσμα και να λείπουν από τη χώρα, αλλά και θα δημιουργήσουν ή έχουν δημιουργήσει οικογένειες σε άλλα κράτη.

Δυστυχώς το δημογραφικό πρόβλημα θα επιδεινωθεί: Η εντυπωσιακή μείωση των γεννήσεων, η γήρανση του πληθυσμού και η εκτόξευση της αποδημίας θα καταλήξουν σε μεγάλη συρρίκνωση του πληθυσμού της χώρας μας και σε αύξηση της αναλογίας των ηλικιωμένων. Θα αυξάνεται ο πληθυσμός άνω των 65 ετών σε βάρος των ηλικιών 0-14 και θα μας κατακλύσουν οι πρόσφυγες και οι παράτυποι μετανάστες που η Κυβέρνηση τους βάφτισε νεοεισερχόμενο πληθυσμό, οι οποίοι γεννούν περισσότερο από τις Ελληνίδες και έτσι θα αλλάξουν την πληθυσμιακή κατανομή της χώρας και σε περιοχές όπου θα επικρατήσει έντονα το φαινόμενο του ισλαμισμού θα αποκτήσουν δικαιώματα εις βάρος των Ελλήνων.

Δυστυχώς ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος το είχε δει το πρόβλημα εδώ και πολλά χρόνια και για αυτό τότε σε περιοχές της Μακεδονίας και περισσότερο της Θράκης ενίσχυσε οικονομικά τις οικογένειες που ήθελαν και μπορούσαν να κάνουν τρία ή τέσσερα παιδιά.

Και η Κυβέρνηση Κ.Καραμανλή όταν ανέλαβε επανέφερε τα επιδόματα στις τρίτεκνες οικογένειες που είχε κόψει η Κυβέρνηση Σημίτη και διευκόλυνε τους τρίτεκνους και πολύτεκνους για άμεση μεταγραφή των παιδιών τους που σπούδαζαν στα ΤΕΙ και ΑΕΙ στο τόπο που έμεναν οι γονείς τους και αδασμολόγητα αυτοκίνητα για τους τρίτεκνους κ.α.

Αυτά όλα όμως μετά καταργήθηκαν, από την επόμενη Κυβέρνηση, ήρθε και η κρίση και το δημογραφικό πρόβλημα κτύπησε κόκκινο!!!

Αυτό που πρέπει να γίνει άμεσα είναι να έρθει μια κυβέρνηση που αγαπάει, σέβεται και ενδιαφέρεται πρωτίστως για τους Έλληνες να σταματήσει αυτή τη κατάρρευση, να αναδιοργανώσει την οικονομία, να δημιουργήσει ανάπτυξη και νέες θέσεις εργασίας, έτσι ώστε να μπορέσει με μια δέσμη γενναίων κινήτρων να ενισχύσει την γονιμότητα και τον περιορισμό της αποδημίας. Πρέπει, δε, για άλλη μια φορά να γίνει κατανοητό ότι η χρησιμοποίηση παράτυπων μεταναστών και προσφύγων για τη βελτίωση του δημογραφικού προβλήματος, μπορεί να οδηγήσει σε ΕΘΝΙΚΗ και δημογραφική αλλοίωση.

Μπάμπης Καούκης

Επικεφαλής Αξ/κής Αντιπολίτευσης Δήμου Ιλίου,

Γ.Σ. Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εφοριακών

Στον Μυστρά του Δήμου Σπάρτης πραγματοποίησε, στις 24-25 Οκτωβρίου 2018, η Κεντρική Ένωση Δήμων Ελλάδας το έκτακτο συνέδριό της, με θέμα τον Εθνικό Σχεδιασμό Διαχείρισης Αποβλήτων και την εφαρμογή των Περιφερειακών Σχεδίων.

Ένα θέμα κρίσιμο, που δε φάνηκε να συγκινεί την πλειοψηφία των ανθρώπων της Αυτοδιοίκησης, όπως έδειξε η χαμηλή συμμετοχή. Τη στιγμή μάλιστα που οι παραγόμενες ποσότητες αποβλήτων παραμένουν σταθερές αντί να μειώνονται, που η ανάκτηση υλικών μέσω της ανακύκλωσης παραμένει σε πολύ χαμηλά επίπεδα και σε ακόμη χαμηλότερα βρίσκεται η κομποστοποίηση οργανικών υλικών. Και όλα αυτά με υπαρκτό τον κίνδυνο της επιβολής ακόμη μεγαλύτερων κυρώσεων στη χώρα μας από την Ευρωπαϊκή Ένωση για αυτήν την χαώδη κατάσταση.

Και το χειρότερο απ’ όλα, είναι ότι τη στιγμή που έχουμε ένα εξαιρετικά σημαντικό περιβαλλοντικό, κοινωνικό και οικονομικό πρόβλημα που καλείται να αντιμετωπίσει η Τοπική Αυτοδιοίκηση, η ΚΕΔΕ μένει σε μια εξόφθαλμη προσπάθεια του Προέδρου της, να εκφράσει τον διακαή του πόθο για ιδιωτικοποίηση της διαχείρισης των απορριμμάτων, μέσα από μία ακόμη “αυτάρεσκη” διοργάνωση.

Πως αλλιώς να αιτιολογήσει κανείς την παρουσίαση του ΣΔΙΤ για την Πελοπόννησο από την ίδια την εταιρία ΤΕΡΝΑ, κάνοντας το συλλογικό φορέα της Αυτοδιοίκησης Α’ βαθμού “πλασιέ” εργολαβιών και εργολάβων.

Σε μία συγκυρία που όλη η διεθνής συζήτηση και η σχετική επιστημονική βιβλιογραφία αναφέρεται στην ανάγκη μετατόπισης από το γραμμικό μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης που είχε μέχρι σήμερα στο κυκλικό και στο μηδενισμό των παραγόμενων αποβλήτων, ο κ. Πατούλης που εσχάτως διεκδικεί και την διοίκηση της Περιφέρειας Αττικής, από κοινού με τον Περιφερειάρχη Πελοποννήσου, κ. Τατούλη, θέλησαν να “πλασάρουν” τα τρία φαραωνικά εργοστάσια μέσω ΣΔΙΤ στην Πελοπόννησο με τις ελάχιστες εγγυημένες ποσότητες.

Αν δηλαδή δεν παράγουμε όσα απόβλητα χρειάζονται, να πληρώνουμε επιπλέον για την ποσότητα που υπολείπεται, δημιουργώντας αντικίνητρα για την ανακύκλωση και φορτώνοντας τα επιπλέον βάρη στους πολίτες μέσω των ανταποδοτικών τελών.

Ο κ. Πατούλης σε αυτό το συνέδριο μας θύμισε τη βαθιά του εκτίμηση προς το μεγάλο κατασκευαστικό κεφάλαιο, υπερθεματίζοντας υπέρ της λύση των ΣΔΙΤ, αποκαλύπτοντας έτσι και το σχέδιο του για την Αττική. Διάνθισε μάλιστα αυτή την επιχειρηματολογία με την αποποίηση ευθυνών του  Α’ βαθμού Αυτοδιοίκησης για την μη υλοποίηση των τεθέντων στόχων.

Στην πραγματικότητα, η σύγκρουση που βρίσκεται σε εξέλιξη στον χώρο της Αυτοδιοίκησης αφορά το ποιος τομέας θα έχει τον έλεγχο στη διαχείριση των απορριμμάτων και ποιος τελικά θα καρπώνεται τον παραγόμενο πλούτο από αυτά: ο δημόσιος ή ο ιδιωτικός.

Κανείς δεν παραγνωρίζει τις γραφειοκρατικές δυσκολίες που παρουσιάζονται, αλλά η μέχρι τώρα ανεπάρκεια των δήμων να υλοποιήσουν τους εθνικούς στόχους που οι ίδιοι έχουν εξειδικεύσει στα τοπικά σχέδια είναι εξόφθαλμη. Το ίδιο και η αδυναμία απορρόφησης των σχετικών κονδυλίων – άνω του 1 δις ευρώ – για τη δημιουργία όλων των απαραίτητων υποδομών, απόκτηση κατάλληλων μέσων, εκπόνηση προγραμμάτων κ.α.

Η διασφάλιση, λοιπόν, του δημόσιου χαρακτήρα της διαχείρισης των απορριμάτων είναι επιβεβλημένη. Το ίδιο και η άμεση μετάβαση σε ένα αποκεντρωμένο μοντέλο που θα λειτουργεί στη βάση των αρχών της εγγύτητας, θα στηρίζεται στην πρόληψη, που θα είναι σε θέση να πιάνει τους ενωσιακούς στόχους, ελαχιστοποιώντας τις ποσότητες που πηγαίνουν προς ταφή.

Για να επιτευχθούν αυτοί οι στόχοι χρειάζεται δουλειά, αποφασιστικότητα και κυρίως αποτελεσματικότητα. Κι αυτό γιατί οποιαδήποτε αδυναμία, γίνεται πεδίο εκμετάλλευσης από τους “δούρειους ίππους” των εργολαβικών συμφερόντων, που παραφυλάνε να γυρίσουν τη χώρα μας χρόνια πίσω.

* Ο Κώστας Κάβουρας είναι οικονομολόγος, δημοτικός σύμβουλος Ιλίου και επικεφαλής της δημοτικής κίνησης «Αλληλέγγυα Πόλη».

Άρθρο του Μπάμπη Καούκη*

Το δυστύχημα της χώρας μας να το κυβερνούν οι γιαλατζή αριστεροί με συνεταιράκια τους γιαλατζή ψευτοπατριώτες δεξιούς συνεχίζεται!

Η φορομπηχτική πολιτική τους συνεχίζεται χωρίς σχέδιο και όραμα ναρκοθετώντας την επόμενη κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη. Η παραγωγική βάση της οικονομίας συνεχίζει να σέρνεται και η Ελλάδα εξακολουθεί να παραμένει στην τελευταία θέση παγκοσμίως στις επενδύσεις.

Δεν πρέπει με τίποτα να ξεχάσουμε το μεγάλο οικονομικό έγκλημα που διέπραξε το ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ το 2015 με τη περήφανη διαπραγμάτευση τη στιγμή που ήξεραν τα πάντα για την Ελληνική οικονομία. Άλλοθι για αυτούς δεν υπάρχει κανένα.

Οδήγησαν τότε την χώρα σε ένα αχρείαστο δανεισμό 86 δις ευρώ, εκροή καταθέσεων 36 δις ευρώ, 36,8 δις ευρώ απώλειες μέσω της εξαΰλωσης της αξίας των τραπεζικών μετοχών, πρόσθετα μέτρα 14,5 δις ευρώ, διαφυγόν ΑΕΠ 14 δις ευρώ για την τριετία 2015-2017 και απώλεια 9-10 δις ευρώ από τα κέρδη των κεντρικών τραπεζών επί των ελληνικών ομολόγων. Συνολικά η απώλεια αγγίζει τα 200 δις ευρώ. Τόσα μας κόστισαν οι χοροί με τα νταούλια στη πλατεία Κλαυθμώνος και οι σεξιστικές εκφράσεις και μαγκιές του Καμμένου.

Και στη συνέχεια για να καλύψουν αυτή τη ζημιά έναντι του Ελληνικού Λαού υπερφορολογήσαν και φτωχοποίησαν την μεσαία τάξη, δηλητηριάζοντας ταυτόχρονα το επενδυτικό κλίμα απωθώντας και το τελευταίο εθελοντή επενδυτή.

Ποιος λοιπόν θα επενδύσει σήμερα έχοντας εμπιστοσύνη σε αυτούς;

Αυτή η συγκυβέρνηση έφτασε στο τέρμα της! Εάν αγαπούν έστω και λίγο τη πατρίδα τους και τους Έλληνες πρέπει να φύγουν και να οδηγήσουν τη χώρα σε εκλογές άμεσα, γιατί όταν στη χώρα επικρατούν η αναξιοπιστία, η ανευθυνότητα, η ατολμία, η πολυγλωσία και ένα παρατεταμένο εκλογικό κλίμα δεν υπάρχει περίπτωση να μας εμπιστευτεί κανένας από τους διεθνείς επενδυτές γιατί απλά δεν έχουμε πρόσωπο….

* Μπάμπης Καούκης

Επικεφαλής Αξ/Κής Αντιπολίτευσης Δήμου Ιλίου

Γ.Σ. Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εφοριακών

Της Σεβαστής Στρογγυλού, Φιλόλογος – Ιστορικός

Ορμώμενη εκ της ξενοφώντειας σημειολογίας (παραχάραξη του ονόματος του Ξενοφώντα για δήλωση του κυκλώνα),  επιδίδομαι σε μία ονοματολογική περιπλάνηση.

[Ο Ξενοφών (όπως και ο Ζορμπάς, φωτ. κάτω) επιλέχθηκε για την ονομασία ενός τυφώνα, μέσω μιας απλουστευμένης εκδοχής που εκλαμβάνει μία ιδιότητα του Ξενοφώντα (αυτήν του στρατηγού: Κύρου Ανάβασις- Κάθοδος των Μυρίων)  ως κυρίαρχη, αγνοώντας την βασική ιδιότητα του, ως μεγάλου ιστορικού της Αρχαιότητας].

Αν οι αρχαίοι ήξεραν με ποιο τρόπο θα χρησιμοποιούνταν το όνομά τους πιθανά να μην ήθελαν  να είναι και τόσο αναγνωρίσιμοι (μία λέξη του καιρού μας που θεωρείται βασικό συστατικό κοινωνικής ανέλιξης).

Έτσι  ο μεγάλος ποιητής μας, ο Όμηρος, δε νομίζω να ευαρεστείτο, όταν το όνομα του ταυτίζεται με τους ομηρικούς, πολλές φορές συζυγικούς , καυγάδες, προκειμένου να δηλωθεί μία διαφωνία που κρατάει  χρόνια… Αυτό οφείλεται στη ρήξη ανάμεσα στους ομηριστές και τους αντιπάλους τους γύρω από την ταυτότητα των ομηρικών επών, ως δημιουργημάτων ενός  ή πολλών προσώπων. Η Αφροδίτη, επίσης θα χαιρόταν ιδιαίτερα για τα αφροδισιακά της ελιξίρια, θα μεμφόταν όμως τη διάθεση του νονού των αφροδισιακών νοσημάτων. Ο Ερμής επίσης θα περηφανευόταν για την επιβίωση του στα ταχυδρομεία της Ελλάδας, θα αποδοκίμαζε όμως την τάση μας να γινόμαστε έρμαια των παθών και των δυνατών. Όσο για το Διόνυσο, όχι κι ότι έχαιρε ιδιαίτερης εκτίμησης και στην Αρχαιότητα, δεν θα του άρεσε όμως το όνομά του να ταυτίζεται με τον διονυσιασμό-αλκοολισμό, λες και ,για να αφήσει κάποιος ελεύθερα τα ένστικτά του, χρειάζεται να είναι πάντα υπό την επήρεια οινοπνεύματος.

Ο τόσο προσφιλής για την αρχιτεκτονική Δαίδαλος με  τις χωροταξικές του επιλύσεις, δεν ξέρω αν ένιωθε χαρά για τις δαιδαλώδεις  περιπλανήσεις, ούτε  η Σίβυλλα για τις σιβυλλικές απαντήσεις, ο Οδυσσέας όμως πολύ θα περηφανευόταν για τη σύνδεση του ονόματος του με τα ατέρμονα-οδυσσειακά- ταξίδια και τις περιπέτειες παρά το γεγονός ότι για παραπλάνηση του Πολύφημου χρησιμοποίησε το όνομα Ούτις=ο Κανένας. Ίαση πάντα θα προσέφερε ο Ιπποκράτης ες αεί και ο Ιππόδαμος θα μνημονεύεται πάντα ως ο εγκέφαλος της  πολεοδομίας του Πειραιά, έστω κι αν τον έχωσαν σε μία αγορά (γιουσουρούμ).

Ο Αρίσταρχος θα νιώθει πάντα αδικημένος καθώς τη δόξα του ηλιοκεντρικού συστήματος του την έκλεψε ο Κοπέρνικος και ο Πυθαγόρας θα καυχιόταν τόσο για το θεώρημά του, όσο και για το πανεπιστημιακό του άσυλο στη Σάμο. Το γινόμενο θα αποκτά πάντα άλλη διάσταση με τον επιθετικό προσδιορισμό καρτεσιανό, ενώ ο Ευκλείδης έχει παγιώσει τη σχέση του με τη γεωμετρία. Η δόξα του Κολόμβου θα περιορίζεται στην Κολομβία, ενώ ο Βεσπούκι, πατώντας στου Κολόμβου την ανακάλυψη θα δώσει το μικρό του όνομα στην Αμερική (Αμέρικο).

Ο  Δράκων θα εκθείαζε την επιβίωση των δρακόντειων –σκληρών- μέτρων του στους νομοθέτες του σήμερα και ο Σωκράτης, αν και ταπεινός, θα έπαιρνε τη μικρή του εκδίκηση από τη γυναίκα του Ξανθίππη, καθώς θα αναβίωνε τα σωκρατικά του=διαλεκτικά επιχειρήματα, έναντι του κόπανου της γυναίκας του ως μέσου πειθούς. Σίγουρα θα έπαιρνε θάρρος  από το γεγονός ότι το όνομα του συνδέεται με φιλοσοφικό μεταίχμιο (προσωκρατικοί και μετασωκρατικοί φιλόσοφοι). Ο Πλάτων δεν ξέρω αν συμβιβαζόταν με το γεγονός της ταύτισης του ονόματός του με τον Πλατωνικό έρωτα, εκτός αν σκεφτόταν να κλειστεί σε μοναστήρι, θα προβληματιζόταν δε για τους νεοπλατωνικούς, καθώς υποκρύπτεται μίας μορφής αμφισβήτηση στη   θεωρία του και υπόνοια μομφής στη συντηρητικότητα του. Όσο για τον Αριστοτέλη, μάλλον θα δυσαρεστούνταν για τη συσχέτιση του με την αυθεντία  κατά το μεσαίωνα και την αριστοτελική εξειδίκευση.

Ο Σολομών θα έγραφε νέα ιστορία με τις σολομώντειες λύσεις του, ενώ καθόλου δε θα του άρεσε η σολομωνική, καθώς θα τον ταύτιζε με την ακατάσχετη φλυαρία. Η ψυχή του Μαθουσάλα θα αναγάλλιαζε, καθώς εκτός της μακροβιότητα θα κέρδιζε και την αιωνιότητα, ενώ ο Μαικήνας δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ότι θα έδινε το όνομα του στους απανταχού χορηγούς και προστάτες του πολιτισμού.  Όσο για το φίλο μας τον Λούκουλλο, δεν θα μπορούσε ποτέ να διανοηθεί ότι γενιές φτωχών θα οραματίζονταν λουκούλλεια γεύματα προς ευαρέσκεια των διαιτολόγων κάθε εποχής.

Οι θρησκευτικοί μας ταγοί, θα διατυμπάνιζαν την διαχρονική τους  επιβίωση. Παπισμός, Καλβινισμός, Λουθηρανισμός, Μωαμεθανισμός, Κομφουκιανισμός. Όπου γης και ένα τάγμα δογματικό ή αιρετικό, με κυρίαρχη τη μεσσιανική αντίληψη και τη δόξα του αρχηγού-ιδρυτή.

Κάνοντας ένα άλμα χωροχρονικό, θα ήθελα να δω τον Παλαμά να κομπάζει καθώς οι σύγχρονοι και οι επίγονοί του προσπαθούσαν να συγκαταλέξουν τα έργα σε παλαμικάκαι μη, ενώ τον Σολωμό να οριοθετεί την πριν και τη μετά απ’ αυτόν ποίηση (προσολωμική και μετασολωμική). Όσο για τον καινοτόμο Καβάφη, πιθανόν  να μην είναι και τόσο ευχαριστημένος για τη σύνδεση του ονόματος του με την ειρωνεία (καβαφική) και την αποκάλυψη των ψυχόρμητων του αντιδράσεων.

Σε ηγετικό πλαίσιο, ο Μακιαβέλι θα αναδομούσε ξανά τον ηγεμονισμό-μακιαβελισμό, ο Νίτσε θα ανάπλαθε τον νιτσεϊκό υπεράνθρωπο, δίνοντας τη δυνατότητα στον  παρανοϊκό Χίτλερ να παραλλάξει την θεωρία του, προσαρμόζοντας την στη θεωρία της ανωτερότητας της φυλής του. Σίγουρα, ο Αδόλφος θα είχε ένα κίνητρο να επιστρέψει στην επάνω ζωή βλέποντας  να πολλαπλασιάζονται οι χιτλερικές τακτικές στον πλανήτη, ενεργοποιώντας τις γκαιμπελικές-προπαγανδιστικές ενέργειες του συνεργάτη του Γκαίμπελς.

Ο Μακάρθι θα συνέχιζε τις κατασκοπευτικές ενέργειες και τις διώξεις σε αντιφρονούντες (μακαρθισμός). Ο Στάλιν, από την άλλη  θα ανασταίνονταν από σκληροπυρηνικές- σταλινικές συμπεριφορές , ο Τρότσκι θα αναθαρρούσε από την ύπαρξη τροτσκικών κομμάτων και ο Μάο θα χαιρόταν για την επιβίωση των μαοϊκού τύπου τακτικών στην κυριαρχία της Κίνας. Ο Μαρξ επίσης θα έβρισκε πάντα τον τρόπο να διεισδύσει στις αντιλήψεις μας και στη  μεθοδολογία της επιστήμης ως πρότυπο –μαρξιστικό– και ο Λένιν στις λενινιστικές  πολιτικές πρακτικές και θεωρίες. Ο Χίτσκοκ, κινηματογραφικά, θα  χαιρόταν για την ατμοσφαιρική διάσταση  και την επικράτηση του προσωνύμιου χιτσκοκική σε κάθε ταινία τρόμου.

Ο Φρόϋντ, θα ξαφνιαζόταν από την ψυχαναλυτική του δύναμη και χρονική εμβέλεια καθώς  και τη μετωνυμία ψυχολογικό=φροϋδικό και θα έχαιρε ιδιαίτερα ως μάναντζερ του Οιδίποδα καθώς θα τον συνέδεε με το ομώνυμο σύνδρομο(οιδιπόδειο).

Από την άλλη, ο Φρόυντ και οι επίγονοί του, θα είχε αρκετή δουλειά σήμερα για να ανεύρει τους λόγους για τους οποίους οι σημερινοί πολιτικοί, και όχι μόνο, αναζητούν πρόσωπα του παρελθόντος για να αιτιολογήσουν τις επιλογές τους.

Ο νεκρός δεδικαίωται ή γίνεται  μία ιδιότυπη μορφή βεβήλωσης με στόχο την απομυθοποίηση ή την υπερεξιδανίκευση ενός όψιμου δονκιχωτισμού; Ίδωμεν!