Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Αφιερώματα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Αφιερώματα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Παρασκευή 10 Απριλίου 2020

Behind our masks: Ένα μικρό ντοκιμαντέρ γυρισμένο στον Σταθμό Μεσαίων Κυμάτων της Ελληνικής Ραδιοφωνίας στο Ίλιον (Video)

Ο Σταθμός Μεσαίων Κυμάτων της Ελληνικής Ραδιοφωνίας στο Ίλιον άνοιξε για τους Social Waste, σε μια από τις σπάνιες φορές, ίσως μοναδική, που δίνεται άδεια κινηματογράφησης στο εσωτερικό του κεντρικού κτιρίου που στεγάζει τον ιστορικό πομπό.

Οι συντελεστές, μάλιστα, σε κείμενό τους που συνοδεύει το βίντεο ευχαριστούν τόσο την Ε.Ρ.Τ για την παραχώρηση του χώρου για τα γυρίσματα όσο και τον δημοτικό σύμβουλο Ιλίου, Κώστα Κάβουρα για την πολύτιμη βοήθειά του για τον σκοπό αυτό. Επίσης τον εργαζόμενο στο χώρο, Μπάμπη Μοσχόπουλο, για την συνεχή παρουσία του στο πλευρό τους.

Δείτε το βίντεο:




Διαβάστε το κείμενο των συντελεστών που το συνοδεύει:

«Ενάντια στον θάνατο, απαιτούμε τη ζωή. Ενάντια στη σιωπή, απαιτούμε τα λόγια και τον σεβασμό. Ενάντια στη λήθη, τη μνήμη. Ενάντια στην ταπείνωση και την περιφρόνηση, την αξιοπρέπεια. Ενάντια στην καταπίεση, την εξέγερση. Ενάντια στη σκλαβιά, την ελευθερία. Ενάντια στην επιβολή, τη δημοκρατία. Ενάντια στο έγκλημα, τη δικαιοσύνη».
«Αυτή η μάχη ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό ήταν, και θα είναι, δική μας, όπως και όλων όσων ανήκουν στα χαμηλά στρώματα».

Υποδιοικητής Μάρκος / Subcomandante Marcos

Χορός | Έλενα Παπαδοπούλου  Χριστίνα Παπαντωνοπούλου  Κατερίνα Μπόμπορα

Σκηνοθεσία-Σενάριο | Γιώργος Μπουγιούκος
Διεύθυνση φωτογραφίας | Γιάννης Σίμος
Μοντάζ | Θανάσης Τότσικας
Χορογραφία | Μίνα Ανανιάδου
Βοηθός Σκηνοθέτη | Γιώργος Μπόγδανος
VFX | Iraisynn Attinom Studio
1ος Βοηθός Διευθ. Φωτογραφίας, focus puller | Παρίσσης Πάνος
2η  Βοηθός  Διευθ. Φωτογραφίας | Αννα Πατρικίου

Πλήκτρα, Γκάιντες, αρχαιοελληνική 12χορδη λύρα | Γιώργης Νίκας (Social Waste)
Προγραμματισμός μουσικής | Χρήστος (Social Waste)
Ηχογράφηση, μίξη και master | Los Angelos (Dj Stigma) στο GroundZero Sounds & Designs

Εμπνεόμενοι από τον λόγο του Subcomandante Marcos του κινήματος των Ζαπατίστας, μια ομάδα από ανθρώπους του κινηματογράφου, της μουσικής και του χορού συγκεντρωθήκαμε και δημιουργήσαμε τον Ιούνιο του 2019 το βίντεο με τίτλο Behind Our Masks. Αρχικά, τα αποσπάσματα από το audiobook "Our Word Is Our Weapon" του Subcomandante Marcos επενδύθηκαν μουσικά από τους Social Waste. Στη συνέχεια το μουσικό κομμάτι που προέκυψε έδωσε ζωή στο εν λόγω βίντεο. Μέσα από πολλές συζητήσεις και πειραματισμούς, σκοπός μας ήταν να συνδέσουμε το «μήνυμά» του με τις τέχνες μας.

Τα γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν στον Σταθμό Μεσαίων Κυμάτων Ελληνικής Ραδιοφωνίας στο Ίλιον. Στο χώρο αυτό φυλάσσεται ο πρώτος πομπός του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας (ΕΙΡ). Ο πομπός και τα κτήρια φτιάχτηκαν το 1937 και η λειτουργία τους σταμάτησε οριστικά το 2002. Ο ιστορικός αυτός πομπός γλίτωσε στο παρά πέντε από ολοκληρωτική καταστροφή, όταν οι ναζιστικές κατοχικές δυνάμεις κατά την αποχώρησή τους από την Ελλάδα προσπάθησαν να τον καταστρέψουν βάζοντάς του εκρηκτικά. Σήμερα η τοπική κοινωνία διεκδικεί εκεί την δημιουργία ενός Πάρκου-Μουσείου Ραδιοφωνίας με στόχο την ανάδειξη και προστασία του χώρου, των κτιρίων και του τεχνικού εξοπλισμού.

Ευχαριστούμε την Ε.Ρ.Τ για την παραχώρηση και ιδιαιτέρως τον Κώστα Κάβουρα για την πολύτιμη βοήθεια και τον κ. Μπάμπη Μοσχόπουλο που ήταν συνεχώς δίπλα μας σε ότι χρειαστούμε.



Subcomandante Marcos Lyrics

If we look at, what they all have in common
We will see they have nothing in common,
That they are all different, they are the others.
And that is exactly what we have in common,
That we are other and different.
Power does indeed want us to be how it wants us to be,
To dress in the style it dictates us,
To talk the way it says we should talk, to eat what it sells,
Power even want us to love and hate the way it establishes love and hate should be.
And not just that,
power also want us to do all this on our knees and in silence,
Power want us to be well mannered. That is why power has army and police,
to force those who are “other” and “different” to be the same, identical.
This is why we became soldiers, chose not to sell ourselves, chose not to surrender.
Behind our masks is the face of all excluded women,
Of all the persecuted homosexuals,
Of all the despised youth, Of all the beaten migrants,
Of all those imprisoned for their words and thoughts,
Of all the humiliated workers, of all those dead from neglect,
Of all the simple and ordinary men and women,
Who don’t count, who aren’t seen, who are nameless.
This is why we became soldiers, this is why we remain,
That is what we want,
A place with democracy, liberty and justice.
A world where, all worlds fit.
That is what we want,For everyone everything, nothing for ourselves






Σάββατο 3 Αυγούστου 2019

Οι Πολιτιστικοί - Εθνικοτοπικοί Σύλλογοι του Ιλίου (Λίστα)

Αυτοί είναι οι ενεργοί Πολιτιστικοί - Εθνικοτοπικοί Σύλλογοι του Ιλίου.



Ενωση Κρητών Ιλίου 

Ραδιοφωνίας 61 Ίλιον

2102636402 6945990390






Πολιτιστικός Σύλλογος Ηλείων Ιλίου ''Η Αρχαία Ολυμπία"

Πωγωνίου 47 13122 Ίλιον
6944817818




Πολιτιστικός Σύλλογος Αρκάδων Ιλίου

Ζίτσης και Καλπακίου 13123 Ίλιον

6932894752 6944995492






Πολιτιστικός & Μορφωτικός Σύλλογος Μεσσηνίων Ιλίου "Η Αρχαία Μεσσήνη"

Φώτης Μαρκόπουλος 6944467874
markopoulosfot@gmail.com



Ένωση Ηπειρωτών Ιλίου

Νέστου και Φλέβας 13122 Ίλιον

6976658802



Ένωση Λιοσιωτών Ιλίου

Φιλοκτήτου και Νέστορος 13122 Ίλιον

2102636539 / 6956786303



Πολιτιστικός Σύλλογος Ευβοιωτών Ιλίου «Η Αρχαία Κούμη»
Πρόεδρος: Γιώργος Ανδρέου - 6972055893



Εξωραϊστικός & Εκπολιτιστικός Σύλλογος "Ο Μέρμηγκας"

Αώου 58 13121 Ίλιον

6979013227 / 6944995492




Εξωραϊστικός Εκπολιτιστικός Σύλλογος "Η Εθνική Εστία"

Τερψιχόρης 5 κ Αλεξανδρουπόλεως 13122 Ίλιον

2102613881 / 6934668438




Σωματείο Ελληνικών χορών "Παραδοσιακή φλόγα"

Ζίτσης 2 13123 Ίλιον

6977884021 / 6940771701



Ελληνικός Παραδοσιακός Χορευτικός Όμιλος ''Ελπάχο" και οι Δικταίοι-Καστρινοί

Θερμοπυλών 11 κ Αχελώου 7 13122 Ίλιον

6977311552




Σωματείο Ελληνικών χορών-λαογραφικών ερευνών "Η Ελληνική παράδοση"

Αναλήψεως 60 Ίλιον

6973010304
v.tsounis@pervanas.gr



Σωματείο Παραδοσιακά Μονοπάτια

Πολυφήμου 50

Τηλ. Επικοινωνίας: 6982092154 - 6982339289

Τηλ. Επικοινωνίας: 6982092154 - 6982339289



Σύλλογος Ποντίων Ιλίου - Πετρούπολης "Μανουήλ Κομνηνός"

Βέργας 24 κ Εθνικής Αντιστάσεως Πετρούπολη

6936704047




Πολιτιστικός Σύλλογος «Αγκαλιάζω» ΡΟΜ Ιλίου

Ελαιών 85 Ίλιον

6947031640 - 2105060534



Αν είστε υπεύθυνος / συμμετέχετε σε κάποιο πολιτιστικό - Εθνικοτοπικό Σύλλογο του Ιλίου που δεν αναφέρεται παραπάνω, ενημερώστε μας στο ilion_news@yahoo.gr



Κυριακή 28 Ιουλίου 2019

«Ο Πύργος της Βασιλίσσης» Ξενάγηση στο Παλάτι της Βασίλισσας Αμαλίας (Photos)

Η βασίλισσα Αμαλία δεν δίσταζε να δείχνει συνεχώς τον μεγάλο της »έρωτα» για τους κήπους. Δημιούργησε τον πρώτο στην πλατεία Κλαυθμώνος, και ο δεύτερος ήταν ο τότε Βασιλικός και νυν Εθνικός, δίπλα στη Βουλή. Ο τελευταίος όμως, και ο καλύτερος -που λένε- , ήταν εκείνος στο Ίλιον, με το όνομα «Πύργος της Βασιλίσσης».
Πως αποφάσισε η Βασίλισσα Αμαλία να δημιουργήσει εκεί έναν από τους παραδείσους της; Έμενε εκεί ή όχι; Τι απέγινε αυτό το κτήμα μετά από τόσα χρόνια; Υπάρχει; Είναι όπως τότε; και άλλα πολλά ερωτήματα με έκαναν να θέλω να δω τα πράγματα από κοντά. Πηγαίνοντας λοιπόν, σε έναν τόπο που απέχει μόνο λίγα χιλιόμετρα από το κέντρο της Αθήνας, μπορεί κανείς να διακρίνει την αυθεντικότητα της φύσης.
    

 Ιστορική αναδρομή

Φτάνοντας εκεί με υποδέχτηκε μια υπάλληλος του καταστήματος, το οποίο στεγάζεται στην είσοδο του κτήματος. Ξεκίνησε να μου εξιστορεί  τα γεγονότα όπως ακριβώς συνέβησαν, χρόνια πριν, ενώ εγώ »κρεμόμουν» κυριολεκτικά από τα χείλη της.
    Το κτήμα αυτό λοιπόν, αρχικά, ήταν τουρκικό τσιφλίκι, ενώ μετά από χρόνια πέρασε στα χέρια των Ελλήνων και αισίως έφτασε στους δύο Άγγλους, Τζον Γουίλιαμς και Τζορτζ Μάιλς. Οι δύο φίλοι ήθελαν να φτιάξουν ένα κέντρο γεωργικής και κτηνοτροφικής παραγωγής, το εγχείρημά τους, όμως δεν πέτυχε. Έτσι, το 1848, όταν η Αμαλία επισκέφθηκε το κτήμα για την καθιερωμένη βόλτα της με τα άλογα, σαγηνεύτηκε με το τοπίο και την απέραντη ομορφιά του κτήματος. Έτσι αποφάσισε να αγοράσει το κτήμα των 300 στρεμμάτων, επειδή όμως τρώγοντας έρχεται η όρεξη η Αμαλία αγόρασε και τα δίπλα οικόπεδα, φτάνοντας να έχει στην κατοχή της,  2.500 στρέμματα.
    Ο πύργος ενετικού ρυθμού, ήταν δημιούργημα των πρώτων ιδιοκτητών. Η βασίλισσα ζήτησε από τον αρχιτέκτονα, που φημολογείται ότι είναι ο Πούλαν Ζέ, να το μετατρέψει σε μικρογραφία του Πύργου στη Βαυαρία και σε γοτθικό πλέον ρυθμό, κάνοντάς το έτσι να μοιάζει με το πατρικό σπίτι του συζύγου της, Όθωνα. Επόμενη ενέργειά της ήταν να ασχοληθεί με τον κήπο. Φύτεψε μουριές, φιστικιές, ελαιόδεντρα, κυπαρίσσια και φοίνικες, από τους οποίους ελάχιστοι σώζονται σήμερα. Η αρχιτεκτονική του κήπου παραμένει ίδια με τότε.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                              Η εργασίες της νέα ιδιοκτήτριας ολοκληρώθηκαν το 1954, όπου έγιναν και τα εγκαίνια, την ημέρα των γενεθλίων του Λουδοβίκου, του πεθερού της, για να τον τιμήσει. Λέγεται ότι τα εγκαίνια ήταν η μόνη φορά που πήγε ο Όθωνας στον πύργο.
     Το 1962 ο Όθωνας και η Αμαλία εξορίζονται από την Ελλάδα, η βασίλισσα όμως είχε αφήσει πίσω της κάποιους διαχειριστές. Όταν πέθανε ο Όθωνας η βασίλισσα Αμαλία αποφάσισε να πουλήσει το κτήμα. Λόγω της μεγάλης έκτασης που κατείχε, το κόστος ήταν υψηλό κι έτσι δυσκολεύτηκε να βρει αγοραστή. Ωστόσο το 1970,  το αγόρασε ένας πολύ πλούσιος Έλληνας, ο Βαρώνος Σίνας, ο οποίος ζούσε μόνιμα στο εξωτερικό. Εφόσον ο Βαρώνος Σίνας δεν εκμεταλλευόταν το οικόπεδο, το 1978 το πουλάει στον Γεώργιο Παχή, ο οποίος είχε δύο κόρες, την Ελένη και την Λαυρία. Η πρώτη παντρεύεται τον Αυγερινό Αβέρωφ και η δεύτερη τον Φερδινάνδο Σερπιέρι. Η Ελένη θέλοντας να απαλλαγεί από το μερίδιο του κτήματος, το δίνει στην αδερφή της, κι έτσι ο πύργος ανήκει ολοκληρωτικά στο γένος Σερπιέρι.
    Λίγο αργότερα έρχεται ένας νόμος του μεσοπολέμου, ο οποίος απαγορεύει να έχει κάποιος στην ιδιοκτησία του τόσο μεγάλες εκτάσεις. Έτσι κάποια κομμάτια του οικοπέδου παρακρατήθηκαν από το κράτος, όπως το Πάρκο Τρίτσης, ενώ άλλα δόθηκαν δωρεές, όπως το Ίδρυμα Μητέρα και το Ίδρυμα Αναπήρων. Άρα σήμερα τα ιδιωτικά φτάνουν τα 250 στρέμματα, σημαντικά μειωμένα απο τα τότε 2.500 της Αμαλίας.

Το εσωτερικό του Πύργου

Ο Πύργος αποτελείται από δύο ορόφους που ενώνονται με μία ξύλινη σκάλα. Όλα τα έπιπλα που βρίσκονται μέσα στον πύργο είναι αντιγραφές.Τα αυθεντικά καταστράφηκαν κατά τη γερμανική κατοχή, που επιτάχθηκε ο πύργος. Το μόνο γνήσιο είναι τα δέρματα -καθίσματος και πλάτης- μιας πολυθρόνας φλωρεντιανής τεχνοτροπίας, τα οποία βρέθηκαν στο υπόγειο και με βάση την αρχική της μορφή, οι τεχνίτες την έφτιαξαν ίδια με τότε. Το δάπεδο είναι μακεντρί παρκέ, αποτελούμενο από κομμάτια ξύλου και μετάλλου, τεχνική, η οποία ξεκίνησε στην Ευρώπη τον 16ο αιώνα. Υπήρχαν παντού κεριά, στον πολυέλαιο και σε διάφορα γνήσια κηροπήγια. Δεξιά από την πόρτα υπήρχε η προθήκη ,που τοποθετούσε ο Όθωνας τα όπλα του. Τόσο τα όπλα όσο και οι φορεσιές του Όθωνα και της Αμαλίας, δόθηκαν στο μουσείο Αβέρωφ , γιατί χρειάζονταν ειδική συντήρηση. Εργασίες για την αποκατάσταση του κτιρίου και την διατήρηση των αντικειμένων, ξεκίνησαν το 2004.Τοποθετήθηκε διπλό τζάμι και αυτόματη λειτουργία κλιματιστικού για να αντιμετωπίζει την υγρασία, κρατώντας σταθερή τη θερμοκρασία του χώρου. Το 2014 περίπου ολοκληρώθηκαν οι εργασίες  και ξεκίνησαν οι ξεναγήσεις.
   Επειδή ο Πύργος έχει διακριθεί ως διατηρητέο μνημείο της νεότερης ιστορίας, ο ιδιοκτήτης δεν δύναται να το χρησιμοποιήσει ως κατοικία, παρά μόνο ως Μουσείο.

  Η ιδιοκτησία του Πύργου σήμερα

 Όσον αφορά τον σημερινό ιδιοκτήτη , αποτελεί την πέμπτη γενιά Σερπιέρι και τα παιδιά του, συγκεκριμένα οι δύο γιοί του, την έκτη. Διατηρεί την κατοικία του με την οικογένειά του μέσα στο κτήμα. Δραστηριοποιείται με την παραγωγή κρασιού, μέσω του οινοποιείου που διατηρείται μέσα στο κτήμα, τον σταυλισμό των αλόγων, που εισπράττει ενοίκια και με διάφορα προγράμματα ξεναγήσεων , ώστε να καλύπτονται τα έξοδα για την συντήρηση του πύργου. Σκοπός του ιδιοκτήτη είναι να παραμείνει ακέραια η αυθεντικότητα του Πύργου, ως ιστορικό αξιοθέατο.
Περπατώντας αρκετή ώρα με την Ελευθερία Κονόμη που ανέλαβε να με ξεναγήσει και να μου μιλήσει λεπτομερώς για τα μυστικά που κρύβει ο Πύργος, οι ερωτήσεις και οι απαντήσεις δεν σταματούσαν, έχοντας χαμηλή ηχητική υπόκρουση τον θόρυβο των φύλλων που έπεφταν στο έδαφος. Ένας κήπος που θυμίζει τους κήπους του εξωτερικού βρίσκεται δίπλα μας. Εσείς το γνωρίζατε;
Πηγή: awomanslife.gr

Παρασκευή 7 Ιουνίου 2019

Η Ελληνίδα ορειβάτισσα που έζησε το θανατηφόρο «μποτιλιάρισμα » στο Έβερεστ

Η Χριστίνα Φλαμπούρη από το Ιλιον περιγράφει τη συναρπαστική εμπειρία της: «Είδα τον νεκρό ορειβάτη και σκαρφάλωνα κλαίγοντας» - Πώς μια υποδειγματική μαθήτρια, που φοβόταν ακόμη και να κοιτάξει το έδαφος από την άκρη του μπαλκονιού της, κατέκτησε τη «Στέγη του Κόσμου»


Οι πιο συναρπαστικές ιστορίες έχουν έντονο το στοιχείο της ανατροπής. Αυτής που έρχεται να σαρώσει όλα όσα πιστεύεις για τον ήρωα της ιστορίας που ξαφνικά μεταμορφώνεται σε κάτι όχι μόνο διαφορετικό αλλά ακόμη και απόλυτα αντίθετο ακόμη και από αυτό που πιστεύει και ο ίδιος για τις δυνάμεις και τις δυνατότητές του. Η Χριστίνα Φλαμπούρη θα μπορούσε να γίνει ηρωίδα σε κόμικ, θα μπορούσε να είναι Superwoman, θα μπορούσε να είναι πολλά. Κι αυτό γιατί η δική της ιστορία δεν μοιάζει με καμία άλλη. Και έχει και happy end…

Η Χριστίνα Φλαμπούρη (ΕΟΣ Αχαρνών) είναι η πρώτη Ελληνίδα που μετά από 20 χρόνια ανέβηκε στην κορυφή του Εβερεστ. Αναχώρησε στις 5 Απριλίου για το Νεπάλ με στόχο να μπει η ελληνική σημαία στη «Στέγη του Κόσμου», που βρίσκεται 8.848 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Στις 20 Μαΐου ο στόχος αυτός επετεύχθη. Ηταν πάντα το κορίτσι-υπόδειγμα. Καλή μαθήτρια, ήσυχο παιδί που ποτέ δεν προκαλούσε προβλήματα στον μπαμπά και τη μαμά της. Ακολούθησε τη διαδρομή που φαντάζει λίγο πολύ ως ιδανική για το κοινωνικό προσδοκώμενο. Σχολείο, πανεπιστήμιο και μια καλή δουλειά. Τουλάχιστον έτσι έδειχνε να συμβαίνει στη ζωή της Χριστίνας Φλαμπούρη. «Δεν είχα αυτοπεποίθηση ως τα 21 μου. Σπούδασα φυσικός, ασχολιόμουν με αριθμούς και έκανα ιδιαίτερα μαθήματα σε μικρά παιδιά. Λίγο πριν από τα 16 μου δούλευα σε promotion για ποτά και τσιγάρα και μετά γραμματέας. Ηθελα πάντα να είμαι εντός της comfort zone μου. Φοβόμουν το άγνωστο», εξομολογείται μιλώντας στο «ΘΕΜΑ».



«Στα 24 μου άλλαξα... Εκανα ιστιοπλοΐα τα Σαββατοκύριακα και εκδρομές». Η Χριστίνα μεγάλωσε στο Ιλιον μαζί με τους δύο αδελφούς της. Ο μπαμπάς της ψυκτικός και η μαμά της ασχολήθηκε με τα οικιακά και την ανατροφή των τριών παιδιών της. Τους αγαπούσε και τους δύο εξίσου, δεν είχε ξεχωριστή αδυναμία. Ωστόσο παρατηρούσε πάντα τον μπαμπά της πώς κατάφερνε κρυφά από τη μαμά της να κάνει πολύ διαφορετικά πράγματα. Οπως τότε που «έκανα κρυφά bungie jumping» από τη μαμά της ή που έκανε δεκάδες χιλιόμετρα με το ποδήλατο. «Μου έλεγε πως θαύμαζε τους μαραθωνοδρόμους όχι λόγω της σωματικής αντοχής τους αλλά λόγω του μυαλού τους. Πίστευε πάντα ότι όλα όσα θέλεις να πετύχεις μπορείς να το κάνεις μόνο με το μυαλό».

Η Χριστίνα έβλεπε κάτι άλλο. Μια σπίθα επιθυμίας που μπορούσε εύκολα να φουντώσει και να ανοίξει πόρτες διαφορετικές. Ωστόσο απλά παρατηρούσε και παρακολουθούσε διακριτικά τον μπαμπά της να κάνει μακροβούτια στο όνειρό του όσο εκείνη προσπαθούσε με τους φίλους της να δαμάσει τα κύματα με τα εκπαιδευτικά σκαφάκια των ιστιοπλόων. 



Το 2014 θα ακολουθήσει τον ξάδελφό της σε μια εκδρομή αναρρίχησης. Δέχθηκε με δυσκολία την πρόσκληση γιατί δεν ήθελε να απουσιάζει από τη θάλασσα. Η πρώτη εμπειρία ήταν σχετικά εύκολη καθώς έπρεπε να ανέβουν στη Χασιά. «Δεν σκαρφάλωσα καθόλου καλά, έτρεμα και τα παράτησα πολύ γρήγορα. Οταν τελειώσαμε και επέστρεψα δεν ένιωθα καλά. Σκεφτόμουν, γιατί οι άλλοι και όχι εγώ; Μέχρι τότε αντιμετώπιζα σοβαρά θέματα υψοφοβίας, δεν πλησίαζα ούτε καν το μπαλκόνι. Ολο αυτό είχε να κάνει και με τον τρόπο που είχα μεγαλώσει, καθώς η μαμά μου έχει εφτά αδελφές και μεγαλώσαμε μαζί με τα 13 ξαδέλφια μου, τα οποία επίσης πρόσεχαν πάρα πολύ».


everest1




Κάποια στιγμή η Χριστίνα μαζί με τον κολλητό της Δημήτρη και τον συνονόματο ξάδελφό της αποφάσισε να ξαναδοκιμάσει τις δυνάμεις της και τους ακολουθεί σε μία ακόμη εκδρομή. «Με έμαθαν πώς να το κάνω και ένιωσα καλύτερα γιατί είχα κάποιον να με προστατεύει. Ενιωσα ασφαλής στο βουνό, μου άρεσε τόσο πολύ ο τρόπος ζωής και όλη αυτή συνθήκη. Δυστυχώς πριν από δύο χρόνια ο ξάδελφός μου και ο κολλητός μου σκοτώθηκαν έξω από το σπίτι μου σε τροχαίο, στο οποίο η ταχύτητα με την οποία πήγαιναν ήταν μόλις 30 χιλιόμετρα. Σοκαρίστηκα και στεναχωρήθηκα αφάνταστα. Συνειδητοποίησα πόσο κοντά είναι η ζωή και ο θάνατος και πως τελικά ο κίνδυνος δεν είναι στο βουνό. Αυτό μου το έλεγε ο ξάδελφός μου καθημερινά».



Η Χριστίνα θα σοκαριστεί και θα αποφασίσει μαζί με την φίλη της Βανέσα να πάνε ταξίδι στην Αλάσκα και να ανέβουν μία κορυφή και θα τα καταφέρουν. Εκεί θα της μπει και το μικρόβιο. Ηθελε να ανεβάσει κι άλλο τον βαθμό δυσκολίας. Οι γονείς της θα προσπαθήσουν να την αποτρέψουν. Ο μπαμπάς της μέχρι και την τελευταία στιγμή θα τη ρωτήσει μήπως άλλαξε γνώμη ελπίζοντας φυσικά σε θετική απάντηση. Η μαμά της θα την παροτρύνει να κάνει παιδί για να σταματήσει να είναι τόσο τολμηρή. Εκείνη όμως είναι αποφασισμένη. Τίποτα και κανείς δεν τη σταματά κι αυτό γιατί αντλεί ευτυχία από τη συνθήκη να βλέπει κάθε φορά τα πράγματα διαφορετικά. Εμαθε να εκτιμά την καθημερινότητα, κάτι που δεν ίσχυε παλιά, τουλάχιστον όχι σε αυτόν τον βαθμό.

Το βράδυ πριν ξεκινήσει η μεγάλη περιπέτεια η Χριστίνα έκανε κακές σκέψεις, είχε άγχος. «Ηταν ίσως η μοναδική φορά που ένιωσα έτσι και δεν ήθελα να μου κάνουν οι φίλοι μου πάρτυ γιατί θα επέστρεφα, δεν υπήρχε λόγος για κάτι τέτοιο. Αργότερα, όταν ήρθε η ώρα της αναχώρησης ένιωσα ενθουσιασμό, είπα στον εαυτό μου πως φεύγω γιατί τα κατάφερα. Είχα ανέβει ήδη ένα βουνό που ήταν το οικονομικό αλλά ευτυχώς στάθηκα τυχερή γιατί με βοήθησαν οι χορηγοί μου (Vichy, Edenred & Cardlink) καθώς είμαι κορίτσι δυτικών προαστίων και δεν μπορούσα να βρω εύκολα όλα αυτά τα χρήματα που χρειάζονταν».





everest7
H φωτογραφία που συγκλόνισε ολόκληρο τον κόσμο Ο μεγάλος συνωστισμός στη «Ζώνη του Θανάτου». Κάτω από τα πόδια των αναρριχητών το πτώμα ενός εξ αυτών. Οι δύο Ελληνίδες πέρασαν από εκεί. Συνολικά 11 ορειβάτες έχασαν τη ζωή τους τις τελευταίες ημέρες στο Έβερεστ




«Είδα τον νεκρό ορειβάτη και σκαρφάλωνα κλαίγοντας»



Η Χριστίνα αποφάσισε έξι μέρες πριν από την κατάκτηση της κορυφής να δοκιμάσει για λόγους εγκλιματισμού μια άλλη, λίγο πιο εύκολη, αλλά δεν φανταζόταν τι την περίμενε. «Πέντε μέτρα πριν φτάσω περίπου είδα έναν άνθρωπο και σκέφτηκα ποιος μπορεί να είναι αφού δεν είδα κάποιον να με προσπερνάει νωρίτερα. Αναρωτήθηκα και μετά συνειδητοποίησα ότι ήταν νεκρός. Είχε πεθάνει δέκα χρόνια αλλά φαινόταν σαν να ήταν ζωντανός γιατί λόγω των κλιματικών συνθηκών δεν είχε αλλοιωθεί καθόλου. Είναι πολύ δύσκολο να κατεβάσεις άνθρωπο από τέτοια σημεία. Χρειάζεται ειδική αποστολή και πολλά χρήματα που αν η οικογένεια δεν μπορεί να διαθέσει τότε δεν γίνεται. Τον κοίταξα και έπαθα σοκ. Φορούσαμε τα ίδια γάντια, τις ίδιες μπότες, τα ίδια καρφιά... Ισως θα μπορούσα να είμαι κι εγώ, σκέφτηκα. Ξέσπασα σε λυγμούς και συνέχισα να σκαρφαλώνω κλαίγοντας. 
Εκλαιγα ασταμάτητα μέχρι να φτάσω στην κορυφή γιατί για ακόμη μία φορά συνειδητοποιούσα το πόσο κοντά είναι η ζωή με τον θάνατο. Ηταν σοκαριστική στιγμή αλλά μετά αναγκαστικά συνήλθα. Οταν ανέβηκα στην πολυπόθητη κορυφή του Εβερεστ, στην κατάβαση είδα άλλα δύο πτώματα. Μία μικρογραφία της ζωής είναι και το βουνό».


everest2


Οι δύσκολες στιγμές δυνάμωσαν τη Χριστίνα, η οποία έμεινε προσηλωμένη στον στόχο της. Και τα κατάφερε. Η Χριστίνα Φλαμπούρη ήταν η πρώτη Ελληνίδα η οποία 20 χρόνια μετά τον Κωνσταντίνο Νιάρχο σήκωσε την ελληνική σημαία στα 8.500 μέτρα. «Αυτή ήταν η χρονιά μας. Τρεις Ελληνίδες τα καταφέραμε και φτάσαμε στην κορυφή. Δεύτερη η Βανέσα Αρχοντίδου και τρίτη η Αλίκη Αναστασοπούλου».

Νιώθει ενθουσιασμένη, θυμάται κάθε λεπτό και κάθε στιγμή αυτής της μεγάλης διαδρομής. Από τότε που στην πλαγιά της Χασιάς η Χριστίνα δείλιασε για να καταφέρει μετά από μερικά χρόνια να κατακτήσει την υψηλότερη κορυφή του Εβερεστ. 

Η επόμενη μέρα μετά την κορυφή

Δεν σταματούν όμως οι προκλήσεις. Ο στόχος είναι να κατακτήσει και τις Επτά Κορυφές, τις υψηλότερες του κόσμου. Ο επόμενος σταθμός θα είναι η Ανταρκτική. Οταν ολοκληρωθούν οι περιπλανήσεις στις κορυφές των βουνών, σειρά θα έχουν άλλου είδους προκλήσεις. «Κορυφές υπάρχουν παντού. Για μένα, για παράδειγμα, κορυφή είναι και το να δημιουργήσω οικογένεια. Εχω βρει τον σύντροφο της ζωής μου, τον οποίο γνώρισα μέσω ιστιοπλοΐας, αλλά θέλω να δημιουργήσουμε την οικογένειά μας και να κάνουμε και παιδιά, θέλω να γίνω μητέρα».

Οι γονείς της είναι ενθουσιασμένοι που η κόρη τους όχι μόνο πέτυχε κάτι τόσο σημαντικό, που εκπλήρωσε μία επιθυμία τόσο μεγάλη αλλά και που είναι καλά. Ο μπαμπάς της μόλις την είδε της είπε: Επιτέλους, γύρισες;».
Η ίδια επέστρεψε στην καθημερινότητά της. Μια καθημερινότητα που σε τίποτα δεν μαρτυρά τον άθλο της. «Κάθε πρωί ξυπνάω και πηγαίνω για προπόνηση μαζί με το αγόρι μου με το οποίο πάμε μαζί στο γυμναστήριο. Στη συνέχεια πηγαίνω στον Ασπρόπυργο όπου στεγάζεται η εταιρεία Παπαστράτος, στην οποία εργάζομαι τα τελευταία χρόνια. Τους αγαπώ πολύ και με έχουν στηρίξει σε όλη αυτή την προσπάθεια που κάνω. Αγαπώ όμως και τη δουλειά μου και γι’ αυτό δουλεύω πολύ και ήδη ανέβηκα level. Αυτό που δεν μου αρέσει καθόλου είναι η πολυκοσμία και ο συνωστισμός. Γι’ αυτό και επιλέγω να κάνω ταξίδια και εκδρομές». 

everest3
Η Χριστίνα Φλαμπούρη πανηγυρίζει στη «Στέγη του Κόσμου». Είναι η πρώτη Ελληνίδα που πάτησε το Εβερεστ

Ψηλά τακούνια

Η Χριστίνα είναι μια γυναίκα 30 ετών. Και όταν βγάζει τις μπότες αναρρίχησης με τα καρφιά μεταμορφώνεται σε ένα θηλυκό που ξέρει πολύ καλά να ισορροπεί και σε άλλα ύψη... «Μου αρέσουν πολύ τα ψηλοτάκουνα και τα φοράω συχνά. Σιχαίνομαι όμως το shopping και μάλλον είμαι από τις λίγες γυναίκες που το κάνουν αυτό. Για να καταλάβετε τι εννοώ, δίνω χρήματα στην αδελφή μου για να μου ψωνίσει προκειμένου να το αποφύγω ως διαδικασία».

Οταν δεν χρειάζεται να φορέσει τη στολή της, βέβαια ντύνεται επιλεγμένα και φυσικά αυτό που δεν αποχωρίζεται ούτε καν στις κορυφές, είναι το μακιγιάζ. «Βάφομαι και στο βουνό. Στα 5.500 μέτρα έβαζα μάσκαρα, αντηλιακό και φυσικά λιπγκλός. Ξυπνούσα κάθε πρωί και φρόντιζα την εικόνα μου. Πάντα μου αρέσει να το κάνω αυτό αλλά χωρίς υπερβολές».

Η Χριστίνα συνεχίζει να ονειρεύεται πολλές και διαφορετικές κορυφές. Το σίγουρο είναι πως είναι από τις λίγες γυναίκες που το καταφέρνουν εξίσου καλά με ψηλοτάκουνες γόβες και με ορειβατικές μπότες...


Βανέσα Αρχοντίδου: 70.000 δολαριατο κόστος για να ανέβεις στο Εβερεστ

Η δεύτερη Ελληνίδα ορειβάτης που πάτησε την υψηλότερηκορυφή του κόσμου μιλά για την εμπειρία της και δηλώνει έτοιμη για την κατάκτηση κι άλλων βουνοκορφών 


Το να κατακτήσει κανείς τη θρυλική βουνοκορφή του Εβερεστ (8.848 μέτρα) είναι η απόλυτη περιπέτεια, το πλέον τρελό όνειρο και η μεγαλύτερη πρόκληση στη ζωή ενός ορειβάτη. 


Από το 1953 τουλάχιστον 5.000 ορειβάτες την έχουν πατήσει, ενώ από το 1922 μέχρι και σήμερα 307 πέθαναν κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Οι 11 από αυτούς έχασαν τη ζωή τους μόλις πριν από λίγες ημέρες, όταν έπεσαν σε ένα ανθρώπινο μποτιλιάρισμα στη λεγόμενη «Ζώνη Θανάτου», που βρίσκεται από τα 8.000 μέτρα και πάνω. Μία φωτογραφία που τραβήχτηκε στις 22 Μαΐου, την ημέρα που δύο ορειβάτες άφηναν την τελευταία τους πνοή, έδειχνε την τεράστια ανθρώπινη ουρά που σχηματίστηκε όταν οι περισσότεροι προσπάθησαν να ανέβουν στην κορυφή τις ημέρες που οι καιρικές συνθήκες ήταν οι πλέον ευνοϊκές. Μία ημέρα αργότερα, στις 23 Μαΐου, ο Καναδός κινηματογραφιστής Elia Saikaly, από την Οτάβα, πόσταρε μια φωτογραφία στον λογαριασμό του στο Instagram που έδειχνε ορειβάτες σε ουρά να προσπερνούν ένα άψυχο κορμί. Ο Καναδός κινηματογραφιστής ανέφερε: «Είμαστε όλοι εδώ κυνηγώντας ένα όνειρο και κάτω από τα πόδια μας υπάρχει ένα άψυχο κορμί. Αυτό έχει καταντήσει λοιπόν το Εβερεστ; Δεν μπορώ να πιστέψω τα όσα αντίκρισα εκεί πάνω. 

everest4
«Δεν είναι ρίσκο να ανεβαίνεις στο βουνό, είναι ζωή και εμπειρία. Σου δίνει κίνητρο να κάνεις σπουδαία πράγματα και στις άλλες πτυχές της καθημερινότητάς σου. Αν το δούμε στατιστικά, οι άνθρωποι που πεθαίνουν στο βουνό είναι πολύ λιγότεροι από αυτούς που πεθαίνουν στους δρόμους», δηλώνει η Βανέσα Αρχοντίδου

Θάνατο. Μακελειό. Χάος. Ουρές. Νεκρούς ανθρώπους καθ’ οδόν και σε σκηνές. Ανθρώπους που προσπάθησα να πείσω να γυρίσουν πίσω και κατέληξαν νεκροί... Ολα όσα διαβάζεις σε σοκαριστικούς τίτλους εφημερίδων, μέσα σε μια βραδιά». 

Μεταξύ των ορειβατών που επιχείρησαν αυτές τις μέρες να ανεβούν στη θρυλική βουνοκορφή των 8.848 μέτρων ήταν και δύο Ελληνίδες. Η Βανέσα Αρχοντίδου και η Χριστίνα Φλαμπούρη, οι οποίες ανέβηκαν στις 20 Μαΐου και επέστρεψαν στην Ελλάδα. Η Βανέσα Αρχοντίδου μίλησε στο «ΘΕΜΑ» για την εμπειρία της ανάβασης, αλλά και την επιτυχία της αποστολής. 

«Ηταν μια δύσκολη χρονιά από πλευράς καιρού φέτος. Μέχρι τα μέσα Μαΐου δεν είχε κάνει ούτε μια μέρα με καλό καιρό για summit push (προσπάθεια κορυφής) και οι περισσότεροι ορειβάτες που επιχειρούν να ανέβουν στο Εβερεστ τέλος Μαΐου έχουν κανονίσει τις πτήσεις επιστροφής τους. Αλλες χρονιές υπάρχει τουλάχιστον μία ολόκληρη εβδομάδα καλοκαιρίας. Σίγουρα, λοιπόν, υπήρχε αγωνία και έτσι την πρώτη μέρα όπου προβλέπονταν άπνοια και ηλιοφάνεια οι περισσότερες αποστολές όρισαν το summit day τους, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί αυτό το μποτιλιάρισμα. Ευτυχώς η δική μας ομάδα όρισε ως ημέρα κορυφής την 20ή Μαΐου, μια μέρα με έντονους ανέμους, όχι απόλυτα ιδανική από πλευράς καιρικών συνθηκών, αλλά τουλάχιστον αυτό μας εξασφάλισε ότι ήμασταν η μοναδική ομάδα που θα έκανε προσπάθεια κορυφής την ημέρα εκείνη και αποφύγαμε την πολυκοσμία. Εκ του αποτελέσματος, η στρατηγική αυτή μας βγήκε σε καλό και έτσι γίναμε οι πρώτες Ελληνίδες που ανέβηκαν στο Εβερεστ», είπε στο «ΘΕΜΑ» η Βανέσα Αρχοντίδου.

everest5
Η Βανέσα Αρχοντίδου και η Χριστίνα Φλαμπούρη στο Εβερεστ

Οσον αφορά το συναίσθημα του φόβου που θα μπορούσε να επηρεάσει την ανάβαση, η ίδια σημειώνει «Δεν υπήρξε κάποια στιγμή που να ένιωσα άμεσο κίνδυνο. Φοβήθηκα με τη σκέψη όμως ότι αν κάτι μου συμβεί στο υψηλό υψόμετρο δεν θα υπάρχει δυνατότητα να με βοηθήσει κανείς άλλος εκτός από τον ίδιο μου τον εαυτό. Η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετώπισα ήταν το να είμαι μακριά από την οικογένεια και τα παιδιά μου για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα». Οσο για το αν αξίζει να ρισκάρει ένας ορειβάτης τη ζωή του προκειμένου να κατακτήσει την κορυφή του Εβερεστ η κυρία Αρχοντίδου επισημαίνει: «Αν το δούμε στατιστικά, οι άνθρωποι που πεθαίνουν στο βουνό είναι πολύ λιγότεροι από αυτούς που πεθαίνουν στους δρόμους. Δεν είναι ρίσκο να ανεβαίνεις στο βουνό, είναι ζωή και εμπειρία. Ακόμη, σου δίνει κίνητρο να κάνεις σπουδαία πράγματα και στις άλλες πτυχές της καθημερινότητάς σου». 

Η ίδια ξεκίνησε την ορειβασία πριν από 15 χρόνια ύστερα από μια απλή πεζοπορία με τον Αθηναϊκό Ορειβατικό Σύλλογο. Η βόλτα αυτή κατέληξε σε ένα πάθος με όλη τη σημασία της λέξης. «Τα βουνά και η επαφή με τη φύση, εκτός από μια πολύ καλή ευκαιρία για άσκηση, σου δίνουν διέξοδο από πολλά προβλήματα και σε απελευθερώνουν», θα πει. 

Η ανάβαση στην ψηλότερη κορυφή του κόσμου, είναι από τις πλέον δαπανηρές. Οπως επισημαίνει η κυρία Αρχοντίδου, το ελάχιστο κόστος για ένα άτομο ξεκινά από 40.000 δολάρια, ενώ σύμφωνα με άλλους ορειβάτες ολόκληρη η αποστολή μπορεί να κοστίσει σε ένα άτομο ακόμη και 70.000 δολάρια. «Περίπου 40.000 δολάρια ανά άτομο είναι το ελάχιστο κόστος μιας τέτοιας αποστολής. Το κόστος μόνο της άδειας ανάβασης που εκδίδει το κράτος του Νεπάλ είναι 11.000 δολάρια. Επιπλέον αυτού του ποσού, είναι η αμοιβή των εταιρειών που οργανώνουν τις αποστολές, δηλαδή παρέχουν για τις 50 μέρες φαγητό, σκηνές, βοηθούς για την ανάβαση (sherpas), φιάλες οξυγόνου και ό,τι χρειάζεται ένας ορειβάτης για να ανέβει στο βουνό. Ωστόσο ο χρόνος προετοιμασίας είναι ένα άλλο κεφάλαιο και εξαρτάται από τη φυσική κατάσταση που έχει κάποιος όταν ξεκινά την προετοιμασία, αλλά και την εμπειρία που έχει σε αναβάσεις βουνών μεγάλων υψομέτρων. Κατά τη γνώμη μου η εμπειρία είναι ο πιο σημαντικός παράγοντας για να είναι κανείς ασφαλής, δεδομένου ότι με την εμπειρία γνωρίζεις το σώμα σου, τις ανάγκες σου στο υψηλό υψόμετρο και ξέρεις εκ των προτέρων πώς να αντιμετωπίσεις κάποιες καταστάσεις».

Η επιτυχία της αποστολής αποζημιώνει τον ορειβάτη, ο οποίος πλημμυρίζει από ευτυχία και συγκίνηση: «Δεν είναι ένα συναίσθημα κατάκτησης αλλά ένα συναίσθημα ολοκλήρωσης. Για να φτάσεις στο σημείο να ανέβεις στην κορυφή έχει περάσει μεγάλο χρονικό διάστημα από τη στιγμή που ξεκίνησες να το ονειρεύεσαι, που προσπάθησες να μαζέψεις τους οικονομικούς πόρους, που έκανες προπόνηση και η ζωή σου έγινε άνω-κάτω για να χωρέσεις δουλειά, οικογένεια, παιδιά και προσωπικό στόχο. Τη στιγμή της κορυφής όλα αυτά σου περνούν από το μυαλό και η συγκίνηση είναι μεγάλη γιατί πλέον ο στόχος ή, αλλιώς, η αποστολή έφτασε στο τέλος της με επιτυχία». 

everest6
Η ουρά του θανάτου στο Εβερεστ

Το να κατακτήσει κανείς τη θρυλική βουνοκορφή του Εβερεστ (8.848 μέτρα) είναι η απόλυτη περιπέτεια, το πλέον τρελό όνειρο και η μεγαλύτερη πρόκληση στη ζωή ενός ορειβάτη. 


Από το 1953 τουλάχιστον 5.000 ορειβάτες την έχουν πατήσει, ενώ από το 1922 μέχρι και σήμερα 307 πέθαναν κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Οι 11 από αυτούς έχασαν τη ζωή τους μόλις πριν από λίγες ημέρες, όταν έπεσαν σε ένα ανθρώπινο μποτιλιάρισμα στη λεγόμενη «Ζώνη Θανάτου», που βρίσκεται από τα 8.000 μέτρα και πάνω. Μία φωτογραφία που τραβήχτηκε στις 22 Μαΐου, την ημέρα που δύο ορειβάτες άφηναν την τελευταία τους πνοή, έδειχνε την τεράστια ανθρώπινη ουρά που σχηματίστηκε όταν οι περισσότεροι προσπάθησαν να ανέβουν στην κορυφή τις ημέρες που οι καιρικές συνθήκες ήταν οι πλέον ευνοϊκές. Μία ημέρα αργότερα, στις 23 Μαΐου, ο Καναδός κινηματογραφιστής Elia Saikaly, από την Οτάβα, πόσταρε μια φωτογραφία στον λογαριασμό του στο Instagram που έδειχνε ορειβάτες σε ουρά να προσπερνούν ένα άψυχο κορμί. Ο Καναδός κινηματογραφιστής ανέφερε: «Είμαστε όλοι εδώ κυνηγώντας ένα όνειρο και κάτω από τα πόδια μας υπάρχει ένα άψυχο κορμί. Αυτό έχει καταντήσει λοιπόν το Εβερεστ; Δεν μπορώ να πιστέψω τα όσα αντίκρισα εκεί πάνω. Θάνατο. Μακελειό. Χάος. Ουρές. Νεκρούς ανθρώπους καθ’ οδόν και σε σκηνές. Ανθρώπους που προσπάθησα να πείσω να γυρίσουν πίσω και κατέληξαν νεκροί... Ολα όσα διαβάζεις σε σοκαριστικούς τίτλους εφημερίδων, μέσα σε μια βραδιά». 

Μεταξύ των ορειβατών που επιχείρησαν αυτές τις μέρες να ανεβούν στη θρυλική βουνοκορφή των 8.848 μέτρων ήταν και δύο Ελληνίδες. Η Βανέσα Αρχοντίδου και η Χριστίνα Φλαμπούρη, οι οποίες ανέβηκαν στις 20 Μαΐου και επέστρεψαν στην Ελλάδα. Η Βανέσα Αρχοντίδου μίλησε στο «ΘΕΜΑ» για την εμπειρία της ανάβασης, αλλά και την επιτυχία της αποστολής. 

«Ηταν μια δύσκολη χρονιά από πλευράς καιρού φέτος. Μέχρι τα μέσα Μαΐου δεν είχε κάνει ούτε μια μέρα με καλό καιρό για summit push (προσπάθεια κορυφής) και οι περισσότεροι ορειβάτες που επιχειρούν να ανέβουν στο Εβερεστ τέλος Μαΐου έχουν κανονίσει τις πτήσεις επιστροφής τους. Αλλες χρονιές υπάρχει τουλάχιστον μία ολόκληρη εβδομάδα καλοκαιρίας. Σίγουρα, λοιπόν, υπήρχε αγωνία και έτσι την πρώτη μέρα όπου προβλέπονταν άπνοια και ηλιοφάνεια οι περισσότερες αποστολές όρισαν το summit day τους, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί αυτό το μποτιλιάρισμα. Ευτυχώς η δική μας ομάδα όρισε ως ημέρα κορυφής την 20ή Μαΐου, μια μέρα με έντονους ανέμους, όχι απόλυτα ιδανική από πλευράς καιρικών συνθηκών, αλλά τουλάχιστον αυτό μας εξασφάλισε ότι ήμασταν η μοναδική ομάδα που θα έκανε προσπάθεια κορυφής την ημέρα εκείνη και αποφύγαμε την πολυκοσμία. Εκ του αποτελέσματος, η στρατηγική αυτή μας βγήκε σε καλό και έτσι γίναμε οι πρώτες Ελληνίδες που ανέβηκαν στο Εβερεστ», είπε στο «ΘΕΜΑ» η Βανέσα Αρχοντίδου.

Οσον αφορά το συναίσθημα του φόβου που θα μπορούσε να επηρεάσει την ανάβαση, η ίδια σημειώνει «Δεν υπήρξε κάποια στιγμή που να ένιωσα άμεσο κίνδυνο. Φοβήθηκα με τη σκέψη όμως ότι αν κάτι μου συμβεί στο υψηλό υψόμετρο δεν θα υπάρχει δυνατότητα να με βοηθήσει κανείς άλλος εκτός από τον ίδιο μου τον εαυτό. Η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετώπισα ήταν το να είμαι μακριά από την οικογένεια και τα παιδιά μου για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα». Οσο για το αν αξίζει να ρισκάρει ένας ορειβάτης τη ζωή του προκειμένου να κατακτήσει την κορυφή του Εβερεστ η κυρία Αρχοντίδου επισημαίνει: «Αν το δούμε στατιστικά, οι άνθρωποι που πεθαίνουν στο βουνό είναι πολύ λιγότεροι από αυτούς που πεθαίνουν στους δρόμους. Δεν είναι ρίσκο να ανεβαίνεις στο βουνό, είναι ζωή και εμπειρία. Ακόμη, σου δίνει κίνητρο να κάνεις σπουδαία πράγματα και στις άλλες πτυχές της καθημερινότητάς σου». 

Η ίδια ξεκίνησε την ορειβασία πριν από 15 χρόνια ύστερα από μια απλή πεζοπορία με τον Αθηναϊκό Ορειβατικό Σύλλογο. Η βόλτα αυτή κατέληξε σε ένα πάθος με όλη τη σημασία της λέξης. «Τα βουνά και η επαφή με τη φύση, εκτός από μια πολύ καλή ευκαιρία για άσκηση, σου δίνουν διέξοδο από πολλά προβλήματα και σε απελευθερώνουν», θα πει. 

Η ανάβαση στην ψηλότερη κορυφή του κόσμου, είναι από τις πλέον δαπανηρές. Οπως επισημαίνει η κυρία Αρχοντίδου, το ελάχιστο κόστος για ένα άτομο ξεκινά από 40.000 δολάρια, ενώ σύμφωνα με άλλους ορειβάτες ολόκληρη η αποστολή μπορεί να κοστίσει σε ένα άτομο ακόμη και 70.000 δολάρια. «Περίπου 40.000 δολάρια ανά άτομο είναι το ελάχιστο κόστος μιας τέτοιας αποστολής. Το κόστος μόνο της άδειας ανάβασης που εκδίδει το κράτος του Νεπάλ είναι 11.000 δολάρια. Επιπλέον αυτού του ποσού, είναι η αμοιβή των εταιρειών που οργανώνουν τις αποστολές, δηλαδή παρέχουν για τις 50 μέρες φαγητό, σκηνές, βοηθούς για την ανάβαση (sherpas), φιάλες οξυγόνου και ό,τι χρειάζεται ένας ορειβάτης για να ανέβει στο βουνό. Ωστόσο ο χρόνος προετοιμασίας είναι ένα άλλο κεφάλαιο και εξαρτάται από τη φυσική κατάσταση που έχει κάποιος όταν ξεκινά την προετοιμασία, αλλά και την εμπειρία που έχει σε αναβάσεις βουνών μεγάλων υψομέτρων. Κατά τη γνώμη μου η εμπειρία είναι ο πιο σημαντικός παράγοντας για να είναι κανείς ασφαλής, δεδομένου ότι με την εμπειρία γνωρίζεις το σώμα σου, τις ανάγκες σου στο υψηλό υψόμετρο και ξέρεις εκ των προτέρων πώς να αντιμετωπίσεις κάποιες καταστάσεις».

Η επιτυχία της αποστολής αποζημιώνει τον ορειβάτη, ο οποίος πλημμυρίζει από ευτυχία και συγκίνηση: «Δεν είναι ένα συναίσθημα κατάκτησης αλλά ένα συναίσθημα ολοκλήρωσης. Για να φτάσεις στο σημείο να ανέβεις στην κορυφή έχει περάσει μεγάλο χρονικό διάστημα από τη στιγμή που ξεκίνησες να το ονειρεύεσαι, που προσπάθησες να μαζέψεις τους οικονομικούς πόρους, που έκανες προπόνηση και η ζωή σου έγινε άνω-κάτω για να χωρέσεις δουλειά, οικογένεια, παιδιά και προσωπικό στόχο. Τη στιγμή της κορυφής όλα αυτά σου περνούν από το μυαλό και η συγκίνηση είναι μεγάλη γιατί πλέον ο στόχος ή, αλλιώς, η αποστολή έφτασε στο τέλος της με επιτυχία».




Κυριακή 19 Μαΐου 2019

Ίλιον: Θεματικό περίπτερο για την ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων από τον Σύλλογο Μ.Κομνηνός (Photos)

Αφιερωμένο στην 19η Μαΐου, 100 χρόνια από τη Γενοκτονία των Ποντίων – Ημέρα Μνήμης για τους 353.000 νεκρούς, είναι το θεματικό περίπτερο του Συλλόγου Ποντίων Ιλίου - Πετρούπολης Μ.Κομνηνός, στην πλατεία «Γεννηματά» στο Ίλιον, όπου πραγματοποιείται έκθεση φωτογραφίας και βιβλίου, προβολή οπτικοακουστικού υλικού και διανομή έντυπου ενημερωτικού υλικού.

Μια ημερομηνία-εφιάλτης για εκατομμύρια Πόντιους που συνδέεται όχι μόνο με τη βίαιη αλλαγή της ανθρωπογεωγραφίας του Πόντου, αλλά και τη σχεδιασμένη εξόντωση κάθε ελληνικού και χριστιανικού στοιχείου της περιοχής. Τα εργαλεία της Γενοκτονίας ήταν προσεκτικά επιλεγμένα και δοκιμασμένα από τους θύτες και τους συνεργούς τους, φυσικούς ή ηθικούς αυτουργούς. Οι αναγκαστικοί εκτοπισμοί των Ελλήνων από τα παράλια προς την ενδοχώρα της Ανατολίας, οι ατελείωτες πορείες με προορισμό το θάνατο, οι επιθέσεις παραστρατιωτικών ομάδων στα ελληνικά χωριά του Πόντου αλλά και τα τάγματα καταναγκαστικής εργασίας εξαφάνισαν γενιές και γενιές Ποντίων.

Το προσχεδιασμένο έγκλημα των Νεότουρκων και των κεμαλικών απέδωσε καρπούς, αφού μέχρι τον Μάρτιο του 1924, 353.000 Έλληνες του Πόντου έχασαν τη ζωή τους και άλλοι τόσοι εκτοπίστηκαν.

Δείτε φωτογραφικό υλικό από το περίπτερο στο Ίλιον: