Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Αφιερώματα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Αφιερώματα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2018

Αφιέρωμα στο Λαογραφικό Μουσείο Δήμου Ιλίου (VIDEO)

Αφιερώματα , Δήμος Ιλίου
Αφιέρωμα στο Λαογραφικό Μουσείο Δήμου Ιλίου (VIDEO)
Το 1998 επί δημαρχίας Β. Κουκουβίνου, εγκαινιάστηκε το Λαογραφικό Μουσείο Ιλίου.

Η δημιουργία του Μουσείου στο χώρο που στεγάζεται σήμερα, τον Ιούνιο του 2010, επί δημαρχίας Νικολάου Ζενέτου, ικανοποιεί ένα όραμα γενεών. Εκφράζει όλους εκείνους που έζησαν στην πόλη μας και εμπιστεύτηκαν τα προσωπικά τους κειμήλια για να εμπλουτίσουν τη μεγάλη συλλογή του Λαογραφικού μας Μουσείου.


Δείτε το βίντεο-αφιέρωμα του Δήμου Ιλίου:


Βρείτε περισσότερα στοιχεία για το Λαογραφικό μουσείο του Δήμου Ιλίου στο παρακάτω σύνδεσμο:



Διαβάστε περισσότερα »
By -
Ετικέτες ,

Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2018

Ο αντιήρωας: Η ιστορία του αγωνιστή του Πολυτεχνείου από το Ίλιον που κάηκε το 1993 στη φωτιά της Ικαρίας

Αφιερώματα ,
Ο αντιήρωας: Η ιστορία του αγωνιστή του Πολυτεχνείου από το Ίλιον που κάηκε το 1993 στη φωτιά της Ικαρίας

Μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973, πολλοί εκ των συμμετεχόντων στην εξέγερση έσπευσαν να διεκδικήσουν τις δάφνες για την παρουσία τους, να ζητήσουν στον πολιτικό και κοινωνικό στίβο το «αντίτιμο» για τον ρόλο που είχαν στη σύγκρουση με τις δυνάμεις του δικτατορικού καθεστώτος. 
Υπήρξε όμως και ένα πλήθος πρωταγωνιστών των δραματικών γεγονότων ­ κυρίως εκτός του φοιτητικού χώρου ­ που συνειδητά έμειναν στην αφάνεια, που δεν επεδίωξαν να καταγραφούν σε καμιά λίστα «ηρώων του Πολυτεχνείου». Αποφεύγοντας την αποπληρωμή της δημοσιότητας και την απαίτηση «αναγνώρισης» της προσφοράς τους. 
Ανθρωποι που, όπως έδωσαν το παρών τον Νοέμβριο του ’73 στο Πολυτεχνείο, έτσι διακριτικά αποχώρησαν. Για πάντα! Εχοντας μόνο την αίσθηση ότι έπραξαν το καθήκον τους. Γι’ αυτούς, για τη δική τους δημοκρατία, για κανένα αντάλλαγμα, για καμιά ίσως καπηλεία. 
Η περίπτωση που παρουσιάζει «Το Βήμα», του Γιώργου Κηρύκου, ενός ανθρώπου που πρωτοστάτησε στην εξέγερση, βασανίστηκε στα κρατητήρια της ΕΣΑ και ύστερα φρόντισε να μην «πουλήσει» τίποτε από τις «ημέρες της επανάστασης», είναι συμβολική. Και η ζωή του, η κατοπινή θυσία του, δείγμα της αντίληψής του.


Της γενιάς των «αντιηρώων» του Πολυτεχνείου… 
Ο προβολέας του τεθωρακισμένου που στεκόταν μπροστά στην πύλη του Πολυτεχνείου εκείνο το βράδυ της 17ης Νοεμβρίου 1973 ήταν ο μόνος που φώτισε το πρόσωπό του. Εκείνη τη νύχτα, μα και τα επόμενα χρόνια…
Η στεντόρεια κραυγή «όχι αδέλφια, δεν μπορείτε να το κάνετε αυτό» τη στιγμή που ανέμιζε την ελληνική σημαία σκαρφαλωμένος στην κεντρική πύλη του Πολυτεχνείου το μοναδικό άκουσμα της ύπαρξής του. Η πρώτη και η τελευταία «δήλωση» ως το απροσδόκητο τέλος…
Το καρέ στο περιώνυμο φιλμ της εισβολής του τεθωρακισμένου στο Πολυτεχνείο, όπου διακρίνεται να καταρρέει και να χάνεται δίπλα από τις ερπύστριες του τανκ, ήταν το τελευταίο που ήθελε να αποτυπώνεται η παρουσία του, ο αγώνας, η προσφορά του. Οπως αυτός τουλάχιστον τη θεωρούσε και τη μετρούσε…

Πιστεύοντας ότι τίποτε δεν χρειαζόταν εξαργύρωση. Μόνο η ίδια του η ζωή χαμένη πάντα σ’ ένα παρανάλωμα.

Ο Γιώργος Κηρύκου, ο άνθρωπος που φαίνεται να «καταπίνει» το στρατιωτικό άρμα όταν εισβάλλει στο Πολυτεχνείο και του οποίου ουδείς γνώριζε για πολλά χρόνια μετά τα γεγονότα του 1973 το όνομά του, επέζησε, συνελήφθη, βασανίστηκε, αποσύρθηκε, σιώπησε, επέλεξε, κάηκε ζωντανός στην καταστρεπτική φωτιά της Ικαρίας το 1993.
Προσπαθώντας να απεγκλωβίσει από τον πύρινο κλοιό μια γερόντισσα που κουβαλούσε στην πλάτη του.

Είκοσι χρόνια μετά, η νέα, η τελευταία θυσία.
Ο 39χρονος Γιώργος Κηρύκου, ένα από τα πέντε παιδιά μιας φτωχής οικογένειας από τα Λιόσια (με καταγωγή από την Ικαρία), είχε επιλέξει τον δρόμο της φωτιάς ως το τέλος.
Σαν εκείνη της ψυχής του, που σιγόκαιε τον Νοέμβριο του ’73 για ελευθερία, σαν αυτή που κατέκαιε, που αποψίλωνε, 20 χρόνια μετά, ολόκληρο το νησί…

* Η διαδρομή του αφανούς
Κανένα αρχείο, κανένα βιβλίο δεν κατέγραψε την παρουσία του στο Πολυτεχνείο. Ποτέ κανένας επισήμως δεν έμαθε το όνομα του νεαρού που φαίνεται να πέφτει κάτω από τις ερπύστριες του τεθωρακισμένου κρατώντας την ελληνική σημαία. Σαν ο ίδιος να ήθελε μ’ αυτή την πτώση, το χάσιμό του κάτω από το τανκ να κλείσει τη μικρή «επαναστατική» του ιστορία.
Σαν να επεδίωκε όλοι αυτοί που «εισέπραξαν» το αντίτιμο της συμμετοχής τους στα γεγονότα του Νοεμβρίου να τον θεωρούν «νεκρό».
Ο Γιώργος Κηρύκου ζούσε όλα αυτά τα χρόνια μετά το Πολυτεχνείο από τα λίγα λεφτά που έβγαζε από μαθήματα κιθάρας, από κάποιες πρόσκαιρες δουλειές στην Αθήνα και από το μπάρκο του ­ στα τέλη της δεκαετίας του ’70 ­ σε γκαζάδικα.
Το όνομά του στον κατάλογο των 13 νεκρών του τραγικού περιστατικού της Ικαρίας, όπου έμενε δίπλα στη μητέρα του για πολλά χρόνια, δεν σήμαινε σε κανέναν τίποτε. Κανένας δεν μπορούσε να γνωρίζει το τερτίπι της μοίρας. Η αλληλεγγύη στον αγώνα των φοιτητών η ίδια που καθόριζε όλες τις επιλογές του, ακόμη και τη μοιραία, την τελευταία. Δεν είχε επιτρέψει σε κανέναν, παρά μόνο σε λίγους συγγενείς και φίλους, να γνωρίζει, να θρηνήσει, να καταλάβει.
Να γνωρίζει την ιστορία του ήρωα δίχως ταυτότητα. Του συμβόλου της «άγνωστης» γενιάς του Πολυτεχνείου.
Ο πατέρας του Γιώργου, που δούλευε σε μια χαρτοβιομηχανία, πέθανε το 1970 από πνευμονία στέλνοντάς τον από τα 16 χρόνια του στον αγώνα για το μεροκάματο. Η μάνα του έφυγε για την Ικαρία όπου ήταν το πατρικό της σπίτι και ο Γιώργος για να βοηθήσει όλους δούλευε σε οικοδομές, ελαιοχρωματιστής, κλητήρας σε διάφορες εταιρείες. Μόνο αποκούμπι η κιθάρα του, οι μπαλάντες που δημιουργούσε και τραγουδούσε στον λίγο ελεύθερο χρόνο του.
«Ο Γιώργος το μόνο που ήξερε ήταν να αγωνίζεται. Με τον πιο αγνό τρόπο. Για τα ιδανικά του. Χωρίς να πουλάει τίποτε» θυμάται η αδελφή του Κωνσταντίνα, που εξακολουθεί να ζει στη γειτονιά όπου μεγάλωσε. Το άλλο κορίτσι, η Ολγα, ζει στην Πετρούπολη, ο ένας αδελφός του, ο Θόδωρος, στο Μενίδι και ο Φώτης μόνιμα στην Αυστραλία.
Ο αγώνας για την ελευθερία μα και η αγάπη του για μια φοιτήτρια, τη Μαρία, που έχασε μέσα στη δίνη των γεγονότων, τον έφεραν στα 19 του χρόνια στο Πολυτεχνείο.
«Τον θυμάμαι συνέχεια πάνω στην πύλη, να κρατάει τη σημαία, να φωνάζει συνθήματα. Ηταν με μια παρέα φίλων από την Ικαρία και γειτονόπουλων από τα Λιόσια. Δεν ήταν στο μπλοκ των φοιτητών, δεν γνώριζε κανέναν, όμως αυτό δεν τον εμπόδισε να είναι μαχητικός, να παρασέρνει τους υπόλοιπους» ξαναφέρνει στη μνήμη της η Θάλεια Φράγκου, φοιτήτρια τότε της ΑΣΟΕΕ, που καταγόταν από την Ικαρία και ήξερε τον Γιώργο.
Ο Γιώργος Κηρύκου κατέρρευσε μπροστά στα μάτια της. Εκείνη στεκόταν λίγα βήματα πιο πίσω. Χαθήκανε. Η Θάλεια οδηγήθηκε στο Αστυνομικό Τμήμα του Γκύζη και βασανίστηκε. Ο Γιώργος κρατήθηκε ένα μήνα στο ΚΕΒΟΠ και στην ΕΣΑ, όπου ξυλοκοπήθηκε δίχως έλεος.
«Δεν ξέραμε πού βρισκόταν. Οταν πήγαμε στο Χαϊδάρι, μας είπαν ότι δεν είχαν κανένα κρατούμενο με το όνομα αυτό. Οταν ήλθε σπίτι μας, τα ρούχα του ήταν γεμάτα αίματα. Τον χτυπούσαν με δύναμη στο στομάχι και αυτό του δημιούργησε χρόνιο πρόβλημα υγείας. Το στομάχι του τον βασάνιζε ως το τέλος» θυμάται με δυσκολία και με πνιγμένη φωνή η μητέρα του κυρία Χρύσα Κηρύκου.
Ο Γιώργος μόλις συνήλθε γύρισε στη δουλειά. Ποτέ δεν θέλησε να δημοσιοποιήσει οτιδήποτε, να αναδείξει τον ρόλο του στα γεγονότα του Νοέμβρη. Ποτέ δεν πέρασε από το «γκισέ» της δημοσιότητας να εισπράξει κάτι.
«Γνωρίζω ότι υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που συμμετείχαν στα γεγονότα του Πολυτεχνείου και δεν εμφανίζονται πουθενά. Τον Κηρύκου δεν τον ήξερα, ούτε ότι ήταν αυτός που έπεσε μπροστά στο τανκ. Δεν ήξερα ποιο ήταν αυτό το άτομο. Στο βιβλίο μου υπάρχουν πολλά κενά…» αναφέρει ο κ. Δημήτρης Φύσσας, συγγραφέας του βιβλίου «Η Γενιά του Πολυτεχνείου» όπου συγκεντρώνει πληροφορίες από τα πάσης φύσεως αρχεία και έχει κατάλογο χιλιάδων συμμετεχόντων στα γεγονότα της 17ης Νοεμβρίου 1973.

* Ο αλτρουισμός και η αυτοθυσία
Στα τέλη της δεκαετίας του ’70 ο Γιώργος, αφού τελείωσε το στρατιωτικό του, μπαρκάρισε. Το καράβι έπιανε σε όλα τα λιμάνια της Αμερικής. Στη Νέα Υόρκη γνώρισε μια κοπέλα από το Κολοράντο, παντρεύτηκαν και έμεινε εκεί ως το 1983. Επαιζε κιθάρα σε μαγαζιά της Αστόριας και ζούσαν ανεκτά. Απέκτησε και έναν γιο. Προσπάθησε να έλθει με την οικογένειά του στην Ελλάδα, όμως η γυναίκα του επέστρεψε γρήγορα πίσω, μαζί με το παιδί του. Δούλεψε σε μερικά μπαρ της Αθήνας αλλά τον περισσότερο καιρό έμενε στην Ικαρία, μαζί με τη μητέρα του. Στο νησί παρέδιδε με ελάχιστο αντίτιμο μαθήματα κιθάρας. Οι μαθητές, λόγω του λυρισμού, της γλυκιάς φωνής του, τον φώναζαν «Αλμπάνο». Εμοιαζε και λίγο στον ιταλό τραγουδιστή. Για το Πολυτεχνείο, για την εξέγερση, για την εισβολή του τανκ, για ό,τι ακολούθησε μιλούσε πλέον σπάνια.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που έπιανε φωτιά στην Ικαρία, που ο Γιώργος Κηρύκου έτρεχε πρώτος για να βοηθήσει. Ετσι και εκείνο το καλοκαίρι του 1993. Οταν άκουσε ότι στην περιοχή Παναγιά είχε ξεσπάσει φωτιά και είχαν παγιδευθεί τέσσερις γέροντες έτρεξαν με τους φίλους του, τον Δημήτρη Τσαγανό και τον Ηλία Φυσίδα, να τους σώσουν. Τους άρπαξαν στα χέρια και τους μετέφεραν σε άλλο μέρος. Πίστεψαν ότι ήσαν ασφαλείς. Ο αέρας όμως γύρισε ξαφνικά και η φωτιά ήλθε επάνω τους. Εγκλωβίστηκαν. Προσπάθησαν να σώσουν τους γέροντες. Κάηκαν όλοι.
Τα τρία παιδιά τιμήθηκαν από την Ακαδημία για την αυτοθυσία τους.
«Οχι αδέλφια, δεν μπορείτε να το κάνετε αυτό».
Το ανέμισμα της σημαίας, το μάγκωμα της ερπύστριας δίπλα από το κορμί του, τα βογκητά από τον ξυλοδαρμό, τα λόγια της δικής τους γενιάς στο ικαριώτικο καφενείο, η γλυκιά μελωδία της μπαλάντας του, το πύρινο αγκάλιασμα, το τέλος, η παντοτινή σιωπή.
Πηγή: Εφ.«ΤΟ ΒΗΜΑ»

Διαβάστε περισσότερα »
By -
Ετικέτες

Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2018

Στο Ίλιον όλες οι εποχές είναι όμορφες! (PHOTOS)

Αφιερώματα , Τοπικές Ειδήσεις
Στο Ίλιον όλες οι εποχές είναι όμορφες! (PHOTOS)
Φωτογραφίες με όμορφα λουλούδια και φυτά ανάρτησε στο προσωπικό του προφίλ στα κοινωνικά μέσα δικτύωσες ο Δήμαρχος Ιλίου, Νίκος Ζενέτος.

«Η φύτευση εποχιακών φυτών ξεκίνησε και θα επεκταθεί σε κάθε γωνιά της πόλης.», σημείωσε.

Δείτε τις όμορφες εικόνες που κοσμούν την περιοχή του Ιλίου:

Διαβάστε περισσότερα »
By -
Ετικέτες ,

Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2018

SexForm: Από την τρελή κούρσα των μετοχών της στο Χρηματιστήριο, στο λουκέτο εν μια ...νυχτί (PHOTOS)

Αφιερώματα ,
SexForm: Από την τρελή κούρσα των μετοχών της στο Χρηματιστήριο, στο λουκέτο εν μια ...νυχτί (PHOTOS)
Η SexForm , με έδρα στο Ίλιον, ήταν ένας από τους μεγαλύτερους ελληνικούς ομίλους παραγωγής και εμπορίας γυναικείων και παιδικών εσωρούχων, ειδών ένδυσης και υφασμάτων, απασχολώντας  500 εργαζόμενους, μέχρι τα ξημερώματα της 29ης Αυγούστου 2005 όπου οι μηχανές έσβησαν μια για πάντα.

Η εταιρεία, η οποία απασχόλησε πολλές φορές την επενδυτική κοινότητα, αφενός λόγω της τρελής κούρσας της μετοχής της μεσούσης της χρηματιστηριακής κρίσης το 2002-2003, αφετέρου με τα... καμώματα του βασικού της μετόχου, ο οποίος καταχράστηκε 5 εκατ. ευρώ από το ταμείο της, βρέθηκε μετά από λίγο καιρό και πάλι στην επικαιρότητα λόγω της επίσχεσης εργασίας στην οποία είχαν προχωρήσει οι εργαζόμενοί της, που παρέμεναν απλήρωτοι.

Από τον Ιούλιο του 2000, όταν η μετοχή της SexForm βρέθηκε στο ταμπλό της Σοφοκλέους, η πορεία της χαρακτηρίστηκε από μεγάλες υπεραξίες, τεράστιους όγκους συναλλαγών που ξεπερνούσαν και το 100% του συνόλου των μετοχών μέσα σε λίγους μήνες, από ανακοινώσεις για εξαγορές και διεθνείς συμφωνίες και από διάφορα άλλα γεγονότα, που προκαλούσαν και εντυπωσίασαν τους επενδυτές. 

Μέσα σε αυτή την πενταετία που η εταιρεία διαπραγματευόταν, δηλαδή μέχρι την αναστολή της πέρυσι τον Σεπτέμβριο, οι ίδιοι επενδυτές έγιναν επίσης δέκτες ειδήσεων που αφορούσαν σκάνδαλα για τριγωνικές συναλλαγές, πρόστιμα από την Κεφαλαιαγορά, ακόμη και μηνύσεις για υπεξαίρεση χρημάτων από τον ίδιο τον διευθύνοντα σύμβουλο, Αντώνη Παπαδόπουλο.


Επιχειρώντας ένα γρήγορο flash back στην εταιρεία, γίνεται εμφανές πως μέσα στα πρώτα χρόνια διαπραγμάτευσής της υλοποιεί εξαγορές, επεκτείνοντας το αντικείμενο παραγωγής της πέρα από τα εσώρουχα και σε άλλα είδη ένδυσης. Επίσης με ανακοινώσεις της ενημερώνει το X.A. για την επέκτασή της στη γαλλική αγορά μέσω της συνεργασίας της με την εταιρεία ETAM και την αλυσίδα MONOPRIX, αλλά και στη βρετανική μέσω της BHS. Επίσης ανακοινώνει συνεργασία και με τον όμιλο Inditex (Zara). 

Παρά τις ενέργειες αυτές, όμως, οι πωλήσεις δεν σημειώνουν κάποια τεράστια άνοδο, ενώ αντίθετα τα κέρδη κινούνται με ιδιαίτερα ικανοποιητικούς ρυθμούς, εξαιτίας κυρίως των υπεραξιών, που εγγράφονται ως έκτακτα κέρδη από χρηματιστηριακές συναλλαγές. 

Αξίζει να σημειωθεί ότι, βάσει του ενημερωτικού δελτίου της εταιρείας για την αύξηση κεφαλαίου το 2003, η Sex Form πραγματοποίησε αγορές σε 30 και πλέον εισηγμένες μετοχές της τάξης των 137 εκατ. ευρώ μέσα στο 2002! Χαρακτηριστικότερες αυτών ήταν η συμμετοχή της στην Informatics, όπου κάποια στιγμή ξεπέρασε το 11%, αλλά και στην Axon, που ξεπέρασε το 5%. Οι υπόλοιπες συμμετοχές αφορούσαν σε εταιρείες πληροφορικής (Space, Hitech, Rainbow), τη Rilken, τον Νηρέα, τον Ομιλο Λαναρά κ.λπ.

Σταδιακά αρχίζουν τα προβλήματα ρευστότητας, τα οποία όμως αποσπώνται. Από την αρχή του 2005, ολοένα και πλήθαιναν οι φήμες που ήθελαν την εταιρεία να βρίσκεται σε αδιέξοδο, λόγω της όξυνσης του ανταγωνισμού από τρίτες χώρες. Παρ' όλα αυτά, η διοίκηση τόνιζε ότι θα διατηρήσει την παραγωγή στην Ελλάδα και ότι όλα πηγαίνουν πάρα πολύ καλά. Μάλιστα, άφηνε να εννοηθεί ότι υπήρχε και ενδιαφέρον για στρατηγική συνεργασία με ενδιαφερόμενους από το εξωτερικό.

Δυστυχώς, τίποτα από όλα αυτά δεν ήταν αληθινό και τελικά η εταιρεία, η οποία δεν είχε καθόλου ρευστότητα, αναγκάζεται να ακυρώσει και την καταβολή μερίσματος για το 2004, ενώ οι εργαζόμενοι καταλήγουν τελικά στον δρόμο. Η παραγωγή τελικά σταματά και η εν λόγω βιομηχανία εσωρούχων προστίθενται στον μακρύ κατάλογο των εταιρειών που έβαλαν λουκέτο...



Το χρονολόγιο των εξελίξεων

2000 - Ιούλιος: εισαγωγή στην Παράλληλη Αγορά του Χρηματιστηρίου Αθηνών - Σεπτέμβριος: εξαγορά της Petit Elephant International ABEE - Οκτώβριος: εξαγορά του 50% της Prestige AEBE.

2001 - Ιούλιος: εξαγορά 51% της Exclusive Fashion A.E.

2002 - Ιούλιος: ο Ομιλος Κλωνατέξ ανακοινώνει την απόκτηση ποσοστού άνω του 5% της εταιρείας.

2003 - Φεβρουάριος: εξαγορά του 51% της Apple Boxer ABEE - Μάρτιος: ο όμιλος Κλωνατέξ ανακοινώνει τη μείωση του ποσοστού του κάτω του 5%. Ιούλιος: αύξηση κεφαλαίου με μετρητά ύψους 8,78 εκατ. ευρώ.

2005 - Μάρτιος: μήνυση από Κεφαλαιαγορά για την ανάληψη από το ταμείο της εταιρείας 5 εκατ. ευρώ. Αύγουστος: επίσχεση εργασίας από εργαζόμενους. Επιτήρηση της μετοχής. Σεπτέμβριος: αναστολή διαπραγμάτευσης.

2006 - Νοέμβριος: με απόφαση της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς η εταιρεία διαγράφεται από το ταμπλό του Χ.Α.


Με πληροφορίες από την εφ.«Καθημερινή»



Διαβάστε περισσότερα »
By -
Ετικέτες

Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2018

«Ο Πύργος της Βασιλίσσης» Ξενάγηση στο Παλάτι της Βασίλισσας Αμαλίας (PHOTOS)

Αφιερώματα ,
«Ο Πύργος της Βασιλίσσης» Ξενάγηση στο Παλάτι της Βασίλισσας Αμαλίας (PHOTOS)
Η βασίλισσα Αμαλία δεν δίσταζε να δείχνει συνεχώς τον μεγάλο της »έρωτα» για τους κήπους. Δημιούργησε τον πρώτο στην πλατεία Κλαυθμώνος, και ο δεύτερος ήταν ο τότε Βασιλικός και νυν Εθνικός, δίπλα στη Βουλή. Ο τελευταίος όμως, και ο καλύτερος -που λένε- , ήταν εκείνος στο Ίλιον, με το όνομα «Πύργος της Βασιλίσσης».
Πως αποφάσισε η Βασίλισσα Αμαλία να δημιουργήσει εκεί έναν από τους παραδείσους της; Έμενε εκεί ή όχι; Τι απέγινε αυτό το κτήμα μετά από τόσα χρόνια; Υπάρχει; Είναι όπως τότε; και άλλα πολλά ερωτήματα με έκαναν να θέλω να δω τα πράγματα από κοντά. Πηγαίνοντας λοιπόν, σε έναν τόπο που απέχει μόνο λίγα χιλιόμετρα από το κέντρο της Αθήνας, μπορεί κανείς να διακρίνει την αυθεντικότητα της φύσης.
    

 Ιστορική αναδρομή

Φτάνοντας εκεί με υποδέχτηκε μια υπάλληλος του καταστήματος, το οποίο στεγάζεται στην είσοδο του κτήματος. Ξεκίνησε να μου εξιστορεί  τα γεγονότα όπως ακριβώς συνέβησαν, χρόνια πριν, ενώ εγώ »κρεμόμουν» κυριολεκτικά από τα χείλη της.
    Το κτήμα αυτό λοιπόν, αρχικά, ήταν τουρκικό τσιφλίκι, ενώ μετά από χρόνια πέρασε στα χέρια των Ελλήνων και αισίως έφτασε στους δύο Άγγλους, Τζον Γουίλιαμς και Τζορτζ Μάιλς. Οι δύο φίλοι ήθελαν να φτιάξουν ένα κέντρο γεωργικής και κτηνοτροφικής παραγωγής, το εγχείρημά τους, όμως δεν πέτυχε. Έτσι, το 1848, όταν η Αμαλία επισκέφθηκε το κτήμα για την καθιερωμένη βόλτα της με τα άλογα, σαγηνεύτηκε με το τοπίο και την απέραντη ομορφιά του κτήματος. Έτσι αποφάσισε να αγοράσει το κτήμα των 300 στρεμμάτων, επειδή όμως τρώγοντας έρχεται η όρεξη η Αμαλία αγόρασε και τα δίπλα οικόπεδα, φτάνοντας να έχει στην κατοχή της,  2.500 στρέμματα.
    Ο πύργος ενετικού ρυθμού, ήταν δημιούργημα των πρώτων ιδιοκτητών. Η βασίλισσα ζήτησε από τον αρχιτέκτονα, που φημολογείται ότι είναι ο Πούλαν Ζέ, να το μετατρέψει σε μικρογραφία του Πύργου στη Βαυαρία και σε γοτθικό πλέον ρυθμό, κάνοντάς το έτσι να μοιάζει με το πατρικό σπίτι του συζύγου της, Όθωνα. Επόμενη ενέργειά της ήταν να ασχοληθεί με τον κήπο. Φύτεψε μουριές, φιστικιές, ελαιόδεντρα, κυπαρίσσια και φοίνικες, από τους οποίους ελάχιστοι σώζονται σήμερα. Η αρχιτεκτονική του κήπου παραμένει ίδια με τότε.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                              Η εργασίες της νέα ιδιοκτήτριας ολοκληρώθηκαν το 1954, όπου έγιναν και τα εγκαίνια, την ημέρα των γενεθλίων του Λουδοβίκου, του πεθερού της, για να τον τιμήσει. Λέγεται ότι τα εγκαίνια ήταν η μόνη φορά που πήγε ο Όθωνας στον πύργο.
     Το 1962 ο Όθωνας και η Αμαλία εξορίζονται από την Ελλάδα, η βασίλισσα όμως είχε αφήσει πίσω της κάποιους διαχειριστές. Όταν πέθανε ο Όθωνας η βασίλισσα Αμαλία αποφάσισε να πουλήσει το κτήμα. Λόγω της μεγάλης έκτασης που κατείχε, το κόστος ήταν υψηλό κι έτσι δυσκολεύτηκε να βρει αγοραστή. Ωστόσο το 1970,  το αγόρασε ένας πολύ πλούσιος Έλληνας, ο Βαρώνος Σίνας, ο οποίος ζούσε μόνιμα στο εξωτερικό. Εφόσον ο Βαρώνος Σίνας δεν εκμεταλλευόταν το οικόπεδο, το 1978 το πουλάει στον Γεώργιο Παχή, ο οποίος είχε δύο κόρες, την Ελένη και την Λαυρία. Η πρώτη παντρεύεται τον Αυγερινό Αβέρωφ και η δεύτερη τον Φερδινάνδο Σερπιέρι. Η Ελένη θέλοντας να απαλλαγεί από το μερίδιο του κτήματος, το δίνει στην αδερφή της, κι έτσι ο πύργος ανήκει ολοκληρωτικά στο γένος Σερπιέρι.
    Λίγο αργότερα έρχεται ένας νόμος του μεσοπολέμου, ο οποίος απαγορεύει να έχει κάποιος στην ιδιοκτησία του τόσο μεγάλες εκτάσεις. Έτσι κάποια κομμάτια του οικοπέδου παρακρατήθηκαν από το κράτος, όπως το Πάρκο Τρίτσης, ενώ άλλα δόθηκαν δωρεές, όπως το Ίδρυμα Μητέρα και το Ίδρυμα Αναπήρων. Άρα σήμερα τα ιδιωτικά φτάνουν τα 250 στρέμματα, σημαντικά μειωμένα απο τα τότε 2.500 της Αμαλίας.

Το εσωτερικό του Πύργου

Ο Πύργος αποτελείται από δύο ορόφους που ενώνονται με μία ξύλινη σκάλα. Όλα τα έπιπλα που βρίσκονται μέσα στον πύργο είναι αντιγραφές.Τα αυθεντικά καταστράφηκαν κατά τη γερμανική κατοχή, που επιτάχθηκε ο πύργος. Το μόνο γνήσιο είναι τα δέρματα -καθίσματος και πλάτης- μιας πολυθρόνας φλωρεντιανής τεχνοτροπίας, τα οποία βρέθηκαν στο υπόγειο και με βάση την αρχική της μορφή, οι τεχνίτες την έφτιαξαν ίδια με τότε. Το δάπεδο είναι μακεντρί παρκέ, αποτελούμενο από κομμάτια ξύλου και μετάλλου, τεχνική, η οποία ξεκίνησε στην Ευρώπη τον 16ο αιώνα. Υπήρχαν παντού κεριά, στον πολυέλαιο και σε διάφορα γνήσια κηροπήγια. Δεξιά από την πόρτα υπήρχε η προθήκη ,που τοποθετούσε ο Όθωνας τα όπλα του. Τόσο τα όπλα όσο και οι φορεσιές του Όθωνα και της Αμαλίας, δόθηκαν στο μουσείο Αβέρωφ , γιατί χρειάζονταν ειδική συντήρηση. Εργασίες για την αποκατάσταση του κτιρίου και την διατήρηση των αντικειμένων, ξεκίνησαν το 2004.Τοποθετήθηκε διπλό τζάμι και αυτόματη λειτουργία κλιματιστικού για να αντιμετωπίζει την υγρασία, κρατώντας σταθερή τη θερμοκρασία του χώρου. Το 2014 περίπου ολοκληρώθηκαν οι εργασίες  και ξεκίνησαν οι ξεναγήσεις.
   Επειδή ο Πύργος έχει διακριθεί ως διατηρητέο μνημείο της νεότερης ιστορίας, ο ιδιοκτήτης δεν δύναται να το χρησιμοποιήσει ως κατοικία, παρά μόνο ως Μουσείο.

  Η ιδιοκτησία του Πύργου σήμερα

 Όσον αφορά τον σημερινό ιδιοκτήτη , αποτελεί την πέμπτη γενιά Σερπιέρι και τα παιδιά του, συγκεκριμένα οι δύο γιοί του, την έκτη. Διατηρεί την κατοικία του με την οικογένειά του μέσα στο κτήμα. Δραστηριοποιείται με την παραγωγή κρασιού, μέσω του οινοποιείου που διατηρείται μέσα στο κτήμα, τον σταυλισμό των αλόγων, που εισπράττει ενοίκια και με διάφορα προγράμματα ξεναγήσεων , ώστε να καλύπτονται τα έξοδα για την συντήρηση του πύργου. Σκοπός του ιδιοκτήτη είναι να παραμείνει ακέραια η αυθεντικότητα του Πύργου, ως ιστορικό αξιοθέατο.
Περπατώντας αρκετή ώρα με την Ελευθερία Κονόμη που ανέλαβε να με ξεναγήσει και να μου μιλήσει λεπτομερώς για τα μυστικά που κρύβει ο Πύργος, οι ερωτήσεις και οι απαντήσεις δεν σταματούσαν, έχοντας χαμηλή ηχητική υπόκρουση τον θόρυβο των φύλλων που έπεφταν στο έδαφος. Ένας κήπος που θυμίζει τους κήπους του εξωτερικού βρίσκεται δίπλα μας. Εσείς το γνωρίζατε;
Πηγή: awomanslife.gr
Διαβάστε περισσότερα »
By -
Ετικέτες

Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2018

Βίλα Κωνσταντινίδη: Το αρχοντικό οίκημα μιας άλλης εποχής που μαραζώνει... (Photos)

Αφιερώματα ,
Βίλα Κωνσταντινίδη: Το αρχοντικό οίκημα μιας άλλης εποχής που μαραζώνει... (Photos)
Η Βίλα Κωνσταντινίδη (γνωστή και ως Πύργος Μανούσου), κατασκευάστηκε το 1928 και  είναι ένα κτίριο μοναδικής ομορφιάς που διασώζεται στο Ίλιον.

Είναι συνολικής επιφάνειας 354 τ.μ. και φέρει επικλινείς ξύλινες στέγες οι οποίες πλαισιώνουν έντονα διακοσμητικά μοτίβα στους τοίχους, περσιδωτά ξύλινα κουφώματα γαλλικού τύπου με εξέχουσες μπορντούρες και τελάρα σοβά περιμετρικά των παραθύρων. Τα δάπεδα αποτελούνται από τσιμεντένια πλακάκια με διάφορα διακοσμητικά σχήματα, ενώ στο ισόγειο υπάρχει μια εσωτερική στέρνα. Το οικόπεδο στο οποίο βρίσκεται το εν λόγω οίκημα έχει εμβαδόν συνολικής επιφάνειας 775 τ.μ.

Το αρχοντικό αποτέλεσε τμήμα της γεωργικής εταιρείας «Ε. και Α. Μανούσος & Κ. Σταυρίδης», που περιλάμβανε τη λειτουργία κονικλοτροφείου, πτηνοτροφείου, κτηνοτροφείου και δραστηριοποιήθηκε από το 1932 μέχρι την έναρξη του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου. 

Στην περίοδο της Κατοχής φιλοξενήθηκαν σε αυτό αντάρτες, προκειμένου να μετακινηθούν από την Αθήνα στην Πάρνηθα, ενώ αργότερα, στην περίοδο της χούντας βρήκαν καταφύγιο διωκόμενοι αγωνιστές.

Οι σεισμοί της Πάρνηθας τον Σεπτέμβριο του 1999 προκάλεσαν ζημιές στο εγκαταλειμμένο κτίριο, που χαρακτηρίστηκε «κίτρινο» από κλιμάκια μηχανικών, δηλαδή επισκευάσιμο.

Έναν χρόνο αργότερα, η μοναδική κληρονόμος του ακινήτου υπολόγισε την αξία του σε 114 εκατ. δραχμές, από τα οποία τα 36 εκατ. αφορούν το ήδη «λαβωμένο» κτίριο, και υπέβαλε πρόταση στην τότε δημοτική αρχή να το αγοράσει.

Η αγορά έγινε το 2001, όπως προκύπτει από τις αποφάσεις του δημοτικού συμβουλίου Ιλίου.

Το 2010 η δημοτική αρχή υπέβαλε φάκελο στις αρμόδιες υπηρεσίες του υπουργείου Πολιτισμού ζητώντας να κηρυχθεί το ακίνητο διατηρητέο. Έως τώρα η Βίλα παραμένει αναξιοποίητη και καμιά ενέργεια αποκατάστασης δεν έχει πραγματοποιηθεί.

Το αρχοντικό Κωνσταντινίδη βρίσκεται στα βορειοανατολικά όρια του δήμου Ιλίου κοντά στη λεωφόρο Χασιάς -δίπλα στο πάρκο Τρίτση-, επί των οδών Ερμουπόλεως και Γαλαξιδίου.










Με πληροφορίες από την Εφημερίδα των Συντακτών, τον ΑΣΔΑ, τον Δήμο Ιλίου, left.gr και την δημοτική παράταξη: Αλληλέγγυα Πόλη.


Διαβάστε περισσότερα »
By -
Ετικέτες

Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2018

Eξερευνώντας τη Δυτική Αττική - Κυριακάτικος περίπατος στο Πάρκο Τρίτση, στο Ίλιον

Αφιερώματα ,
Eξερευνώντας τη Δυτική Αττική - Κυριακάτικος περίπατος στο Πάρκο Τρίτση, στο Ίλιον
By -
Ετικέτες

Κυριακή 16 Μαρτίου 2014

Απ'το Ίλιον η δημιουργός που έφτιαξε το "καραβάκι" ένα απ'τα τρία υποψήφια για: λογότυπο - σφραγίδα για τα ελληνικά προϊόντα.

Αφιερώματα , Τοπικές Ειδήσεις
Απ'το Ίλιον η δημιουργός που έφτιαξε το "καραβάκι" ένα απ'τα τρία υποψήφια για: λογότυπο - σφραγίδα για τα ελληνικά προϊόντα.
Καλλιόπη Ψάλτη - Εμπνεύστηκα από τα δύο παιδιά μου
Μια καρδιά με τη γαλανόλευκη σημαία, ένα καραβάκι κι ένα κιονόκρανο από τα αρχικά «GR» διεκδικούν το «εθνόσημο» των ελληνικών προϊόντων που παράγονται και δίνουν προστιθέμενη αξία στη χώρα μας.

Είδα τα δύο παιδιά μου να φτιάχνουν χάρτινα καραβάκια κι από εκεί εμπνεύστηκα για να σχεδιάσω το μικρό καράβι, λέει στο «Εθνος» η Καλλιόπη Ψάλτη που διεκδικεί με το λογότυπό της το σήμα ελληνικότητας των προϊόντων. Η κ. Ψάλτη είναι γραφίστρια κι έχει επαγγελματική εμπειρία 20 ετών. 

Μητέρα δύο παιδιών, η κόρη της 10 ετών και ο γιος της 3,5 χρόνων, μας περιγράφει ότι πηγή έμπνευσης για το καραβάκι που σχεδίασε και πρότεινε στο υπουργείο Ανάπτυξης ήταν η απόπειρα των παιδιών της να φτιάξουν χάρτινο καραβάκι. «Πέρα από αυτό όμως, το καράβι θυμίζει Ελλάδα. 

Σε παραπέμπει σε εμπόριο, ταξίδια, που είναι τα κύρια χαρακτηριστικά των Ελλήνων και συνεπώς νομίζω ότι σαν σήμα στα προϊόντα δίνει την ελληνική ταυτότητα», σημειώνει η γραφίστρια, η οποία έχει κάνει δική της εταιρεία, την «Art Fly» Ίλιον. 

Η ίδια μας αποκαλύπτει ότι είχε συμμετάσχει και στον διαγωνισμό για το έμβλημα των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 και είχε βγει τότε τρίτη. Η κ. Ψάλτη επίσης είχε λάβει μέρος και στον διαγωνισμό για την ταυτότητα των ελληνικών μουσείων.

Εδώ η σχετική ψηφοφορία του Υπουργείου Ανάπτυξης: http://www.mindev.gov.gr/?p=14494
Διαβάστε περισσότερα »
By -
Ετικέτες ,